Het is uitgestorven in het vroeger zo drukke buurtje. Maar als ik de Sophialaan inrijd, is het helemaal anders. Overal hangt de vlag uit. De Mensen staan te praten met hun buren, alsof ze ergens op staan te wachten. Voor nummer tien speelt een dweilorkestje.
Dan draait de Opel van nr. 8 de straat in. Het gelegenheidskoortje formeert zich. Voorzichtig, nog wankel na de maanden bed-arrest, stapt de dochter des huizes uit. Het dweilorkestje begint te spelen. Iedereen zingt mee: Lang zal ze leven. Spontaan, als uit een mond, gevolgd door ‘Welkom thuis’.
Glimlachend, blozend gaat ze naar binnen.