Niemand slaat acht
op resten die verwoestten,
nu liggen te smeulen
als kleine vonken,
gloeiend in het as,
tot de wind diep zucht,
ze opwaait, oplaait,
en bewust maakt
van hun vernietigende kracht.
Auteursarchief: melissawouters
Pijn
Wanneer wordt het lek gedicht,
zodat het water
zijn kracht wordt ontzegd,
het niet langer
kan binnensijpelen
en vernielen,
het niet langer
een complete chaos aanricht.
Loslaten
Een stuk van mij
blijft nog kleven
als een zegel
aan een envelop,
in lauw water
laat ik het weken,
maar de lijm is stug
en lost niet op
Glasgow
Een op tien gelooft niet
dat de zeespiegel zal stijgen,
eilanden straks verzuipen.
Een op tien gelooft niet
dat de luchtkwaliteit behalve de mens
nog andere soorten zal bedreigen.
Een op tien gelooft niet
dat de aarde warmer wordt
en hittegolven ons meer en meer overspoelen,
Een op tien gelooft
niet dat de winters milder worden,
en de noordenwind steeds zwoeler.
Een op tien
gelooft niet in eigen ogen,
maar wel in praatjes van politici,
hij wordt doorlopend voorgelogen.
En de overige vijf?
Die zijn het getalm al lang beu
en roepen na zeventien weken
met een overmaat aan regen:
Doe eens wat, mijn huis, mijn haard
staat op scheuren,
staat op breken.
Wilsonbekwaam – ukv
Halverwege de middag gaat de bel. Jaspers taak is niet af. Toch zegt de juffrouw dat iedereen moet opruimen, naar de gang gaan en zijn jas aantrekken. De gang is vol kinderen, verwonderd over dit ongewone uitje.
In een lange rij lopen de zes klassen naar de kerk. Daar dirigeren twee Eerwaarde Heren, ieder gewapend met twee kaarsen, hen de kerkbanken in.
Na het gebed gaat rij voor rij naar voren. De priesters kruisen de brandende kaarsen bij iedere leerling tegen de keel, intussen een toverspreuk prevelend.
Jasper krijgt die winter geen keelpijn. De zegen van Blasius werkt.
Onbereikbaar
Tussen ons
gaapt een brede plas,
broos bevroren,
het ijs zal mij niet houden
op een reis naar de overkant,
het zal barsten,
het zal breken.
Ik moet wachten
tot het smelt.
Roes
Om mij heen
ligt de chaos
van een recent verleden,
het verspreidt
zeer aangename geuren,
wat ik oneindig op kan snuiven
maar waar ik niet verslaafd aan raak
en toch nooit genoeg van krijg.
Uitgeleide
Door een team van sterke handen
word ik voor het laatst gedragen
door de poort.
Door de vriendschap en warmte
die mij hierbij omarmen,
voel ik mij even
als in de zevende hemel
net als bij het lezen en horen
van ieder welgemeend lief woord.
Beduusd
Nadat de lawine me had bedolven,
ik me uit de sneeuwhoop
had bevrijd,
draaide ik me om,
staarde urenlang
naar de ravage,
verloor daarbij mijn oriëntatie
en mijn besef van tijd.
Niet kniezen – ukv
Liefst zou ze onder de tafel kruipen in de verste hoek. Zoals Thomas dat deed als hij zich geen raad wist met zichzelf of met de anderen om hem heen. Als hij zich ongelukkig of onveilig voelde omdat anderen hem niet begrepen, hem berispten, plaagden. Met opgetrokken knieën, zijn neus daartussen en zijn handen eromheen, trok hij zich terug, sloot zich af. Totdat de juf hem kwam redden.
Helaas waren er hier geen tafels waar een volwassen vrouw zich onder kon verschuilen en ook geen juf die haar zou redden. Ze moest de feiten zelf onder ogen zien.
Mijn appelboom 