In het oude woud
dat ik sinds mijn jonge jaren
als mijn broekzak ken,
zie ik frisgroen loof
aan nieuwe bomen ontluiken,
wilde vruchten aan laaghangende struiken,
even waan ik mij verloren
totdat ik besef
dat ik tussen het opgeschoten groen
van vroeger ben.
Het borrelde,
het was al heet,
maar het was de toevoeging
van enkele druppels chagrijn
dat het hem deed,
precies genoeg
voor een kookplaat vol troep,
een zootje van overgestroomde soep.
Ze is bezig met haar ondergoed als hij hun slaapkamer binnenkomt. Één voor één haalt ze de slipjes, hemdjes, beha’tjes uit de la, vouwt ze op, legt ze in de wasmand.
‘Ik heb geen pottenkijkers nodig’, zegt ze bits.
Ai, ze is vast ongesteld. De laatste tijd is ze sowieso zeer opvliegend. Hij hoeft soms maar naar haar te kijken en dan snauwt ze: ‘Staar niet zo!’
Ze gaat hem verlaten. Sinds de wieg zijn ze samen, nu is de logeerkamer voor haar ingericht. Van hem hoeft het niet, maar stiekem verheugt hij zich op de extra ruimte.
Sinds ik het lied
een paar maal zong,
wonen de noten
comfortabel in mijn hoofd,
appelleren ze aan mijn stem,
blijf ik de melodie uittentreuren herhalen,
soms met woorden luidkeels,
maar ook zonder klank of enkel door zacht gehum.
Wezenloos en wankel
stap ik uit de stilte om mij heen,
terug in de wereld
die als een razende is blijven draaien
en ik prijs mij gelukkig
met de sterke armen
die mij behoeden
voor eventueel struikelen
en vallen
en mij helpen
op twee benen te blijven staan.
Nooit meer zijn vriendelijke ogen,
die begonnen te stralen
zodra hij je zag,
nooit meer met hem
herinneringen ophalen
over personen uit het verleden,
nooit meer een rondje met hem lopen,
langzaam, stap voor stap.
Het is zo vreselijk definitief,
maar een troost,
hij heeft geweten,
wij hadden hem lief.
De boer ploegt voort,
tijdens grote droogte,
in stormen met veel regen,
hij doet wat de aarde vraagt,
zonder klacht,
omdat het hoort.
De boer ploegt voort.
Tussen open en dicht
staat de deur
op een kier,
tussen donker
en licht
is de schemer.
Tussen leven en dood
staat zijn wereld stil,
blijft alles om hem heen
nog normaal bewegen,
maar hij neemt er
steeds minder bewust aan deel.
Het blad verdort,
steel na steel knakt
net onder de knop,
zelfs water geven heeft geen zin,
de plant is op,
doodop.
Op de rotonde
draai ik ronde
na ronde.
Ik kan niet kiezen
welke weg
ik moet nemen,
iedere keuze verwijdert me
van elke ander,
maar misschien is het wel zo
dat ik niet wil
dat ik mijn focus
van het middelpunt verleg.
Mijn appelboom 