Eens nam zij
zijn kleine knuistje in haar hand,
behoedde hem
van struikelen
en van vallen
en nu
na vele jaren
neemt zijn grote hand
haar broze, haar o zo oude,
vermijdt hij richels en kuilen,
leidt haar zo
veilig naar de andere kant.
Auteursarchief: melissawouters
Van kwaad tot erger
Vol ongeloof
zag ik
hoe de kras
zich ontwikkelde
tot een barst,
de barst werd
op den duur een scheur
en deze
sleet verder
tot een niet te overbruggen kloof.
Verbonden
Wat rest mij nog
nu ze bijna
uit mijn leven is verdwenen:
mijn navel,
tastbare herinnering
aan onze verbintenis,
een dosis van haar genen
en een unieke gedeelde geschiedenis.
Drek
Het riool
was al boordevol,
maar toen iemand
er zijn troep in begon te lozen,
begon mijn afvoer te overlopen,
vond ik zijn rotzooi,
binnen en buiten,
gewoon overal.
Zo was het niet – ukv
Langzaam richtte ze zich op, haar hoofd was zwaar en ze had dorst. In haar pantoffels en peignoir wankelde ze de trap af, ging de keuken in en vulde de waterkoker. Even later zat ze met een beker gloeiend hete thee aan de keukentafel, die ook sporen van de avond ervoor vertoonde. Ze depte met een natte vinger cake-kruimels, likte. Ze nipte van een restje. De alcohol en het zoet vermengden zich. Ze wiegde haar bovenlichaam, sloot haar ogen. Alle gezichten en wensen uit het boek kwamen voorbij. ‘Dank u, dank u’, zong ze, ook al hoorde niemand het.
Troost
Zijn zakdoek
verzorgt de wonde
op mijn ziel,
droogt daarna
mijn beide betraande wangen
en smoort intussen
mijn tirade
over mijn verdriet.
Gepieker
Tussen de tarwe
zitten een paar
hele harde granen,
die zich maar niet
laten vermalen
en dus zuchten de zeilen
aan de wieken,
draaien de wieken,
lange nachten,
volle dagen,
draaien de wieken,
door en door
en door.
Strubbelingen
Na een ferme duw
volgt een wankele stap
en beland ik
in troebel water,
tot mijn enkels in de drab,
dat meer en meer
aan me begint te zuigen,
ik zak, ik zak
probeer te waden
en uiteindelijk,
vind een wijze
waarop ik
met een diepe zucht
uit deze penarie ontsnap.
Doorwaakt
Het was donker,
het was nacht,
maar nergens
kon ik mijn slaap vinden
en dus lag ik
in mijn bed op wacht,
ooit zou hij mij
wel komen zoeken,
maar helaas
dat was toch
verkeerd door mij gedacht.
Één op één – ukv
Het is druk in driesterrenrestaurant Simpson’s in the Strand. De ober groet ons hoffelijk en begeleidt ons naar een tafeltje in een rustige hoek.
Zodra ik tegenover hem zit, vergeet ik de wereld om me heen, zijn we met zijn tweeën. Ik heb hem drie maanden niet gezien. We praten, drinken, lachen, laten het ons allemaal smaken.
Af en toe kijk ik in zijn vertrouwde gezicht. Wat een verwennerij. Dit is een moment om te koesteren. Morgen vliegen we naar huis en daar moet hij zijn aandacht weer verdelen over mij en zijn andere kinderen.
