Als het stil wordt,
er zelfs op straat
geen stemmen
meer zijn te horen,
de tractoren
op de akkers zwijgen,
de maiskolven
eerbiedig buigen,
nieuw leven nog niet
is geboren,
dan zal ik naar de sterren staren,
vooral naar die ene,
die dan fonkelend aan de hemel staat.
Een voor een komt iedereen binnen. Familie, vrienden, speciaal voor hem. Hij krijgt handen, zoenen, cadeaus.
Ineens verstomt het geroezemoes Alleen het schuifelen van voeten en stoelen tijdens het opstaan van de aanwezigen is nog te horen. Terwijl de taart binnenkomt, vult de zaal zich met ‘Lang zal hij leven.’
Vanaf zijn versierde stoel met zijn verjaardagskroon op zijn hoofd klapt en zingt hij mee. Hij straalt.
Het is net als toen. Alleen toen stond hij op de stoel, nu zit hij. En hij blies vijf kaarsjes uit. Voor de 85 moet hij een iets langere adem hebben.
Zonder zesde zintuig,
zonder instinct
doet ze alsof
gisteren er niet was
en dat morgen
valt te controleren,
leeft ze voort
zonder de angst
dat er rampen
zullen gebeuren.
Soms schuurt het tussen mijn tanden,
rijzen de haren in mijn nek,
krijg ik kippenvel
en staat het zweet in beide handen,
maar dan weet ik te bedaren
en me te vermannen,
breng de woorden
die al op mijn lippen lagen
terug naar mijn tong
en zeg:
‘Laat ze maar praten, ik ben niet gek.’
De hiërogliefen
gebeiteld in kleitabletten
en eeuwenoude stenen
kan zij nog zonder moeite lezen,
maar in haar handschrift
over het heden
raakt zij keer op keer verstrikt.
Verweesd
sta ik in de leegte,
ik mis het doffe dreunen
van de grond onder mijn voeten,
mijn hakken galmen
van de vloer naar het plafond.
Zal ik zonder kudde
gaan dwalen,
zonder op te kunnen gaan
in de gangbare stroom.
Het duister van de nacht
schud ik van mijn schouders af
en ik stap
op de drempel van de dag.
Een palet van wondere kleuren
schildert een hemelse lucht,
zodat ik veel moois
voor vandaag
en daarna verwacht.
Met schroom neemt Herman het mandje met bloemblaadjes aan. Moet hij als eerste? Gehoorzaam, stuntelend, strooit hij een handjevol in het graf. Waar was het mis gegaan tussen hen? Waarom had hij hem zelfs gemeden?
De vrouw naast hem kucht. ‘Ik zal hem missen.’
Hij kijkt haar aan.
‘Hij was sociaal, had humor, was hulpvaardig. Hij was bijzonder.’
Herman knikt stil. Zelfs de gedachte ‘over de doden niets dan goeds’ waarmee hij zijn gedrag tijdens de vele toespraken over zijn broer die ochtend had vrij gepleit, houdt niet langer stand. Met zijn ogen vol tranen, verlaat hij de begraafplaats.
Zoveel warmte
op mijn wangen,
op mijn huid,
op mijn hele gezicht.
Ik laat mij strelen
door de diverse stralen,
leun achterover
met mijn beide ogen dicht.
Op een blauwe maandag
plakten zij
de toppen van hun pinken
aan elkaar,
waarna in verhitte tijden
de lijm uitliep,
over wederzijdse handen,
armen, romp en benen
en nu zijn zij voortaan
een niet te scheiden paar.
