Jennifer is gehaast. Ze is haar boek vergeten en ze is al laat. Uit de gang komt herrie. Uit haar kamer? Ze wil er binnengaan, maar de deur wordt geblokkeerd. Ze bonst erop.
‘Nee niet binnenkomen!’ Het is de stem van poetsvrouw Clara.
Opeens gaat de deur toch open. Clara zwaait geagiteerd met haar stofdoek als ze zegt: ‘Hij is weg, laat je raam nooit meer wijd open staan. Ik ga een dweil halen!’
Geschrokken kijkt Jennifer naar de rotzooi, naar de diverse plekken waar de ongenode gast zijn aanwezigheid markeerde.
Auteursarchief: melissawouters
Loslaten
Overvoerd met zure appel
heb ik nu behoefte
aan natuurlijk zoet,
zodat mijn tong
niet ruw wordt,
ik kan bijten
zonder dat het zuur
zich nestelt tussen mijn tanden
en daar voortdurend in mijn tandvlees wroet.
Niet langer raap ik zure
en ik eet enkel die appel
die aan mijn smaak en wens voldoet.
De boom die ik wel kan missen,
hak ik om.
Desertie
De generaal en zijn majoor
schrijven dictaten,
roepen orders en bevelen,
dreigen met sancties,
dreigen met straf,
maar een regiment soldaten
laat niet meer met zijn voeten spelen,
zet zich schrap,
maakt rechtsomkeert,
marcheert met opgeheven hoofd
het strijdtoneel af
om op eigen tijd en stond
weer te keren.
Trammelant
Perikelen is een welluidend woord,
maar er is toch iets dat me er aan stoort,
iedere keer
als ik het weer eens heb gehoord
merk ik dat het
opnieuw die nare smaak
heeft aangeboord.
Nieuwe fase
Nieuw in zijn soort
zijn de nieuwe schoenen,
die soepel sluiten om mijn voeten,
die nergens knellen,
maar waaraan ik wel even moet wennen
dat ik nu ongelimiteerd
zal kunnen stappen, springen, rennen.
Eindeloos.
Een veilig nest
Daar word ik uitgedaagd
mijn grenzen te tarten,
te ontdekken waar pijnlijk prikkeldraad
mijn weg verspert,
me te zeer zal verwonden
zodanig dat ik ze beter net niet overschrijd,
maar mocht ik me toch verwonden,
struikelen, vallen of schrammen
dan staan zij met jodium en verbanddoos
meteen voor me paraat.
‘Opa spreekt geen Nederlands’ – ukv
Juf Mia heeft een nieuw lied op het bord geschreven. Ik begrijp niet alle woorden maar ik word er enthousiast van. Het is een uitgelezen moment om het te leren. Ik schrijf de tekst over in mijn zangschriftje en oefen overijverig mee. Als de bel gaat, verdwijnt het schriftje in mijn boekentas.
‘Opa!’ roep ik als ik thuiskom. Glimlachend kijkt hij me aan, ziet hoe ik mijn schriftje pak. Ik begin te zingen: ‘My Bonny’, maar aarzel…
Hij valt in. Samen zingen we het lied uit.
Voor het eerst heb ik het het gevoel dat we elkaar echt verstaan.
Nieuwe fase
Daar waar mensen hutjemutje
krioelen door met neon verlichte winkelstraten,
daar
zul je hen nog zelden zien,
want vanaf heden bezoeken zij hun gading
in achteraf gelegen zaken,
in de luwte,
of op een uur
dat het er nog leeg is en verlaten.
Vertrouwen
Als ik het even niet zie zitten
vouw ik mij
met opgetrokken knieën
op mijn sokken
tot in de plooien
van mijn fauteuil
die mijn rug altijd steun zal bieden
en mijn schouders en hoofd ontspant.
Boos
Geef ik hem een koekje
van eigen deeg,
dat hij wel zal eten,
maar vanwege de nare nasmaak
met trage tanden,
of laat ik ze in de oven bakken
totdat hij ze vol ongeduld
zelf zal pakken
en er zijn vingerkootjes helemaal aan zal verbranden?
Mijn appelboom 