Verbitterd

Zelfs na veel kauwen,

lijken de woorden, vooral de oude,

hele taaie,

niet te verteren.

Steeds keren er vleugjes

van hun bittere smaak

weer op mijn tong, tussen mijn tanden,

in mijn hele mond.

Twijfel

Niet in de aan de ene,

in de modder,

maar aan de andere kant,

zet ik resoluut

mijn voeten neer.

Mijn besluit staat vast,

hier sta ik het beste

en daarmee maak ik een einde

aan dat vermoeiende geschommel

heen en weer.

Stress – ukv

Met haar spieren strak gespannen stampte ze op de pedalen. Haar hele wezen werd beheerst door haar vijand, die haar tot in haar dromen achtervolgde. Met een paar tips op zak was ze nu op weg hem te verslaan. Werktuiglijk stalde ze haar fiets. In een soort trance ging ze de school binnen, naar de aula, ging daar op haar plaats zitten. Tijdens het eerste van de drie uur zwoegde, zweette ze zich door de opgaven. Toen realiseerde ze zich dat dit sowieso haar allerlaatste  examen economie was. Bevrijd maakte ze haar opgaven af en leverde de opgaven in.

Oud

Zo vaak hebben ze hier samen gezeten,

maar haar plek is nu leeg,

het leer is daar het meest versleten,

maar ook waar hij altijd zit

zitten scheuren,

zitten gaten,

komt de vulling al naar buiten

en het is de vraag

wanneer de vering het zal begeven.

Gewoontedier

Het is alweer lang geleden

dat ik door het grasland

ben gelopen.

Nu ben ik het spoor bijster,

door vele voeten platgetreden,

uit het oog verloren,

maar als ik hier weer vaak kom,

zal er als vanzelf

een nieuw ontstaan

Foto

Na een klik

en een beetje vingerdruk

kijkt hij in een paar blauwe kinderogen,

zie ik de serieuze trekken

op zijn gezicht vervagen,

zijn ogen worden zacht

en om zijn mond verschijnt een lach

van intens geluk.

Digi

Overal sluiten ze me buiten

als ik niet beschik

over de juiste taal,

een taal met woorden

die ik normaliter niet gebruik en niet versta,

woorden alleen ik mag weten

en moet fluisteren

voordat ik ergens binnenga

en als ik een woord ben vergeten

moet ik in een rij

op een nieuwe wachten,

die me dan alsnog binnenlaat.

Waar zijn toch die deuren gebleven

met een zoemer of een bel,

waar ik maar op hoef te drukken,

waarna gewone mensen ze openen

en alle vragen beantwoorden,

die ik ze stel?

Northumberland – ukv

Het zal me niet meer overkomen: hijgend, zwoegend de steile heuvel op ploeteren terwijl de afstand tussen hem en mij groter en zijn gestalte alsmaar kleiner wordt. Ook zal ik nooit meer door hem, lurkend aan een kopje thee, samen met een vogelaar op de top worden ontvangen; mijn kop thee stond die keer al in het campertje van de man te wachten. De vogelaar zal zich ook maar een keer (“There is another one.” ‘”That is my wife”)verbazen dat mensen hier überhaupt fietsen, want, wat een genot, met de tandem komen we altijd samen boven.

Heft in eigen handen

Hoe doorbreek ik

al dat grijs,

niet door af te wachten

totdat de wolken en nevelen

zijn verdwenen

maar door penselen

en potten verf

de muren om mij heen

een vrolijke kleur te geven.

Niet wat het lijkt

Het was een mooi model,

zijn stof leek dik,

leek deugdelijk

en de kleur beviel me wel,

maar na de aanschaf van de jas

was ik ietwat teleurgesteld,

een beetje wind blies er dwars doorheen

en ik kon er alleen maar

in kleumen en in beven.