Terwijl ik bij een verkeerslicht wacht
bekruipt mij het verlangen
naar gewezen verlaten straten,
naar een strepenloze blauwe lucht,
naar de stilte die ons inmiddels
alweer heeft verlaten,
naar de daarbij behorende
innerlijke rust.
Misschien was het leven
uit zijn evenwicht,
maar kan ik die effecten
alleen terugvinden
als ik in mijn eentje
naar de woestijn toe vlucht?
Van al dat geschreeuw
word ik doof,
dus om me te beschermen
stop ik mijn beide vingers
in mijn oren,
en pas als de woorden
tot mij komen tijdens gefluister,
geef ik de verzekering
dat ik weer luister.
Maandenlang
hebben we vanaf houten banken
naar elkaar gekeken,
maar nu vlijen we ons
in de diepe kussens van de sofa,
leggen onze ongeschoeide voeten
naast ons neer,
leunen achterover,
zuchten diep,
laten ons bedwelmen
door de vertrouwde geuren
en de aangename sfeer.
Er is geen leven.
Meestal is ze al bij de geit geweest, heeft ze gegeten, haar schooluniform aan en staat haar rugzakje al klaar als ik van het veld terugkom. Zodra ik er ben, begint ze dan te praten. Over de vriendinnen die ze zal zien, over de juf, over wat ze zal leren.
Ze ligt in bed. Haar ogen zijn dof. Haar gezicht glanst. Ze fluistert: ‘Ik kan niet naar school, mijn benen willen niet.’ Dan vallen haar ogen dicht.
Volgens de ontwikkelingswerker stierf ze aan een ongeneeslijke hartziekte. Dat zal wel. Ik ben mijn dochter kwijt.
Onbesuisd,
beschonken,
racet hij
over het kruispunt,
niet door groen
of oranje,
maar door rood,
neemt risico,
schept gevaren
die kunnen leiden
tot ongevallen
en in het ergste geval
zelfs tot de dood.
Mijn ogen
zijn nog gesloten
voor de vogels
die er zingen
en zelfs de frisse dennengeur
komt nog nauwelijks
door mijn neus
naar binnen,
maar terwijl ik
over het bospad ga,
wordt mijn hoofd
steeds leger,
beginnen mijn ledematen
zich te ontspannen
en ga ik meer en meer
de zalige wereld
om mij heen beleven.
De vreemde route
die wij al maanden varen
wordt zo langzamerhand vertrouwd.
Er zijn havens
en ankerplaatsen
die eerst onwennig en ook nieuw
voor ons waren,
maar waarvan wij
inmiddels wel zijn gaan houden
en die willen we in de toekomst
eigenlijk niet kwijt.
Op haar huid
zijn geen wonden,
zijn geen schrammen
of bloeduitstorting
te zien,
maar vanbinnen
is het een ravage
omdat alles even uitviel
na de zoveelste kortsluiting.
Hij is er altijd, het is ijdele hoop te denken dat hij er eens niet zou zijn. Vandaag had ik het nog niet in de gaten, zo druk was ik bezig. Maar nu ik klaar sta om op pad te gaan, merk ik hoe hij te keer gaat. Ze zeggen wel dat je de confrontatie met hem niet moet opzoeken, je kunt zijn gedrag niet veranderen,maar ik laat me niet zomaar in een richting duwen.
Dus stap ik op mijn fiets, trap als een idioot, ga te langzaam, vloek en tier: ‘Mij krijg je niet klein, stomme rotwind.’
De taart is van de warme bakker
en niet zomaar
van de Appie,
niet met appel
of met andere doorsnee vruchten,
maar met slagroom
en speciale ingrediënten ,
we smikkelen,
we smullen,
hapje voor hapje
likken de allerlaatste kruimel
met een vinger
van ons bordje,
wat een genot!
