Gespannen
kijk ik uit
naar nieuwe oogst,
de vruchten moet ik nu niet plukken,
ze zijn te groen, te zuur,
te klein
en ik zal wachten
totdat ze spontaan vallen,
totdat ze zoet, zacht
en sappig zijn.
Auteursarchief: melissawouters
Nijd
In hem ziet hij
een koekoeksjong
dat het grootste deel
van het voedsel vrat
en nog steeds
het nest bevuilt.
Liefst zou hij hem verjagen
maar hij vermoedt
dat zijn moe
hem dan verdoemt
tot het einde van haar dagen.
Ergernis
Nadat mijn longen
nog maar eens zijn volgelopen
met een vieze,
met bedorven lucht,
spoed ik mij naar buiten,
haal diep adem,
voel mij meteen
weer stukken beter,
slaak een diepe, diepe zucht.
Restricties
Onbekommerd grazen
in een frisse groene weide
behoorde nooit tot zijn idealen,
het was een vanzelfsprekendheid,
maar na maanden op stal
is hij ongedurig,
bruist en stampt
om aan te geven
dat hij bereid is
zelfs aan de teugel en gezadeld
naar de wei te gaan.
Gelijke kansen
Het leven is zo ongelijk,
met dezelfde hoeveelheid zand
probeert de ene
ontstane gaten te dichten,
bouwt de ander
nieuwe bergen
voor nog betere vergezichten
en zo blijft de ene arm
en de ander rijk.
De vakdocent – ukv
Ze vond hem in zijn bibliotheek. Het hoogpolige tapijt, de wanden met eikenhouten boekenkasten, de stilte, maakten het tot een heiligdom. Haar blik gleed langs de titels. Ze stonden er allemaal: de Winkler Prins, de Grzimek, de Times Atlas of the World…
Als jonge studentes hadden ze gedweept met zijn donkerbruine ogen, maar die waren louter gericht op zijn schatten, de handboeken en naslagwerken.
Nu stonden ze droef. ‘De strijd is verloren,’ zei hij. ‘Van Google.’
Ze knikte stom. Al dat moois, waar ze door hem van was gaan houden, was gedoemd te verstoffen, vergelen, verpulveren, vernietigd te worden.
Vlucht
Omhoog, omhoog,
alsmaar wil ik stijgen,
veilig in mijn eigen luchtballon,
de puinhopen op aarde achterlaten,
zo ver als dit vaartuig
me dragen kan,
maar als ik dan
alleen daar boven ben,
dan word ik koud,
dan word ik eenzaam
en besef
hoeveel ik van die planeet
en zijn ongemakken houd.
Gezellig gebabbel
Wat een zegen
al die druppels
zachte regen
op mijn rood
verbrande huid.
Was ik de weldaad
van dit gezellig
samen spreken even
tijdens die onmetelijke droogte
echt vergeten.
Diplomatiek?
Als de zweep
weer striemt,
weer snijdt,
wil ik liefst
met mijn oren dicht
onder de tafel schuilen,
maar ik weet
wanneer ik tijdelijk
zal verdwijnen,
dat geen einde
zal maken aan de strijd
en dus meng ik mij
voorzichtig
tussen de woorden
vol haat en nijd.
Vakantie
Nadat maanden
de borden in de straten
mijn richting, mijn koers bepalen,
verlaat ik vandaag de stad
over paden
van zand en grind
door bos en weilanden te dwalen,
waar ik niet alleen die vrijheid
maar ook mezelf terugvind.
