Onder de steen
is het voor het oog verstopt,
maar als iemand er
met opzet of per ongeluk
tegen schopt,
breekt de zwakke plek
weer open,
komt alles in brede modderstromen
weer los.
Auteursarchief: melissawouters
Vakantie
Onwennig op het grote strand,
voel ik met mijn kleine teen
waarna kabbelende golfjes
mijn voeten overspoelen,
dieper mijn knieën lijken te roepen,
langzaam waad ik verder
tot over mijn beide dijen.
laat me vallen,
laat me drijven
in die onmetelijke zee.
Niemand zal mijn koers bepalen,
alleen die schijnbare
eindeloze zee.
Inwijkeling; een herinnering – ukv
Moederziel alleen staat hij daar. Op het lege aanrecht.
Potverdrie, alweer vergeten. Dat komt door haar eeuwige getreuzel, moppert ze. Ze kijkt op haar horloge, het kan nog, schiet in haar jas, grist hem mee, haast zich naar buiten, manoeuvreert haar fiets uit de schuur en racet naar school.
Alleen de kleuters zijn nog buiten.
‘Wat kom jij doen?’ vraagt het jongetje aan de hand van de kleuterjuf.
Ze glimlacht, kijkt in zijn grote ogen, praat met zijn juf, geeft haar de boterhammendoos.
Dag hè, groet ze.
’Jij praat raar’, zegt het jongetje.
Vlaamser zal haar taalgebruik nooit worden.
95: Niet afgeschreven
Als ik zijn ledematen
aan wil raken,
beginnen ze al bij het minste
als dor hout
in het kreupelwoud te kraken,
maar zodra hij,
doch langzaam,
begint te spreken,
blijkt hij bij de pinken,
pienter en helemaal niet oud.
Laat het los
Mijn hoofd rust
in haar schoot.
Terwijl haar woorden
me als zachte handen strelen
langs mijn huid,
Haar vingers die mijn littekens teder beroeren,
dan trekt ze me
met beider armen bij de wortels
mijn verleden uit.
Nat
Deze weergod
is een extremist,
hij geeft ons
veel te natte,
of veel te hete,
droge dagen,
maar desgevraagd zegt hij
dat de mens voor de aarde
beter zorg moet dragen
en niet altijd moet handelen
als een egoïst.
Verrassing
Onverwacht
hoor ik haar stem
tot mij gericht,
lees ik in de letters
ook nog haar gezicht,
zo onverwacht,
want haar boeken zijn
al een aantal dagen
voor een paar weken dicht.
Inspiratie
Soms droog ik op,
maar nooit lang want dan
na een onweersbui
met heel veel regen
kom ik in de ontstane modderstromen
weer genoeg rommel tegen.
Gevangen – ukv
Nadat ik mijn rugzak heb afgedaan, plof ik op een rotsblok. De lucht is staalblauw. Vanaf deze heuveltop kan ik eindeloos ver kijken. Al die hectische maanden heb ik naar deze uitgestrekte eenzaamheid. Eindelijk zou ik geen brede drukke wandelroutes, maar met mijn kompas in alle vrijheid zelf mijn weg, soms over geitenpaadjes, kiezen. Nu word ik er mistroostig van. In de wijde omtrek is niemand te zien.
Ik doe mijn schoen uit, kijk naar mijn enkel, die langzaam zwelt. Erop staan is pijnlijk.
In mijn hunkerend verlangen om ongebonden te zijn, liet ik mijn telefoon thuis
Foto
Zo verwend
met zijn heldere blikken
in de lens,
met zijn grote ogen
waarmee hij
de hele wereld
om zich heen verkent.
‘Goedemorgen, kleine jongen,
ik ben zo blij
dat je in ons leven bent.
