Nu de last
al een eindje achter me ligt,
nu mijn schouders zijn bevrijd,
geen gewicht meer in ze snijdt
omdat ik niets meer hoef te dragen,
nu ik niet meer
in een richting wordt geduwd,
nu durf ik eindelijk weer
ruim adem te halen
en slaak ik menig diepe zucht.
Al maanden kan ik in zijn zwijgen
hem niet horen zuchten,
hem niet horen kuchen,
zijn geschuifel
en groter bewegen niet ervaren,
kortom zijn lichaam niet verstaan.
In dit nieuwe normaal
moet ik mij behelpen
met een schermpje
en een microfoon;
en die armzalige digitaal.
In mijn mist
krijgen de objecten vage contouren,
ik zet mijn stappen alleen daar
waar ik de onvolkomenheden
blindelings weet en zelfs dan
bots ik, krijg ik blauwe plekken,
pak ik daarom hier en daar
een leuning beet.
De gordijnen kieren
maar ik bedwing me
om te gluren
want bij tijd en wijle
schuift hij ze helemaal
voor ons open,
maakt ons voor een moment
deelgenoot
van zijn leven.
Met zijn tenen
op de rand,
moet hij balanceren,
tegelijkertijd
een duw in de rug,
een stomp in zijn zij
kunnen incasseren
zodat hij niet met een plons
voorover
in het water valt.
Vanuit de put
weerkaatst
ze mijn woorden,
verwart ze
met beelden
uit haar verleden,
zodat het verhaal
bij mij op de rand
weerkeert,
maar geheel vervormd.
Vastgezogen
met mijn voeten
in de drab,
droom ik van het ogenblik
dat ik uit deze modderpoel stap
en hier boeketten wilde bloemen pluk,
dans en buitel
door het wuivende hoge gras,
luidkeels zing van puur geluk.
Hij hoort hem schreeuwen. Om er geen woorden aan vuil te hoeven maken, bonkt hij met zijn spade tegen de muur. Zijn stem spaart hij voor Annelies, die echt wil luisteren. Hij kan zich niet heugen wanneer de fundamenten voor de muur werden gelegd. Het begin van bouw nog wel. Eerst kon hij zijn broer nog zien en redelijk met hem communiceren, maar toen de muur te hoog werd, ploeterden ze alleen door. Toen is het schreeuwen en bonken begonnen, want soms vraagt het bedrijf om samenwerking.
Annelies vindt dat hij de muur moet slopen. Maar hij durft niet.
Net als instantkoffie
en poedersoep,
de smaak van echte
slechts evenaart,
zo doorbreekt een bezoek
aan je vriendin online
de sleur
maar is het uiteindelijk
toch maar surrogaat.
Door zijn ogen
kijk ik van boven
op de aarde neer,
zie de kramp
waarin wij ons bewegen,
de manier waarop wij
doorlopend met elkaar communiceren,
door het virus en de anderhalve meter
is er geen echte warmte,
is er geen spontaniteit,
tussen de mensen meer.
