Zonder mijn medeweten
trok hij nooit sporen,
mijn pen had ik altijd
volledig in de hand,
maar die moderne media
om iets te noteren,
kunnen zonder knoppen te beroeren
toch spontaan ontsporen
en alleen een specialist
krijgt hen dan weer
op het rechte pad.
Altijd gaat zij er tegenin,
voor alle door mij
uitgesproken woorden
brengt een goed geformuleerde tegenzin,
maar ik laat me daardoor
niet meer imponeren,
en vind zo een manier
waarmee ik overwin
Ze schrikt als ze de rolluiken optrekt. Een grijze muur beperkt haar zicht. Ze kan niet meer in de tuin van de buurman kijken. Dat kan ze natuurlijk ook als een voordeel beschouwen, de rommel in zijn tuin ergert haar altijd mateloos. Toch is het nu niet veel beter.
De hele dag prakkezeert ze hoe ze de muur kan slopen. ’s Avonds legt ze alvast hamers en beitels, klaar.
’s Ochtends trekt ze haar werkkleding aan, ontbijt en gaat naar buiten. Het kan maar gebeurd zijn.
De zon schijnt, de lucht is stralend blauw, de muur is verdwenen.
Hoge golven overspoelden,
sleurden mee,
al wat er zich tussen hen en ons bevond.
Wij gingen kopje onder,
kwamen boven,
hielden stand,
zagen wat het water verwoestte,
omklemden elkander,
bang voor die immense zee,
op ons eigen strookje land,
konden enkel naar die ene
en die ander turen
mijlenver aan de overkant.
Onder haar warme jas
is het misschien muf,
maar beschut
en lekker zacht.
Het is er knus
en als ik er even
bij haar onder kruip,
zijn de warmte
en de oude geuren
meteen heel vertrouwd.
In mijn straat is de lantaarnpaal stuk,
nu moet ik op mijn instinct navigeren,
want de maan en de sterren
geven vannacht ook niet veel licht.
Is het wanneer ik niet over een hobbel
of richel struikel
een kwestie van kennis
of eentje van geluk?
Was het omdat
het schild waarachter
hij zich verschuilde
na mijn aanval
eerst barstte
daarna brak
of verruilde hij het uit vrije wil
voor een warme en open blik?
Hoofdschuddend bekeek hij het ‘kunstwerk’. Er zat zelfs een lijstje om. Een kindertekening, had hij gedacht toen het onberispelijke dametje er mee bij hem kwam.
Een echte Peerenboom, had ze met stelligheid beweerd en gewezen op de letter P in de hoek. Zijn hoon en ironie stierven op zijn tong en hij beloofde het te laten onderzoeken. Door een vriend, een werkloze restaurateur.
Die belde hem twee weken later. Euforisch. Het was inderdaad een Peerenboom, het vroegste teken van zijn schildertalent. Op de achterkant van papier van zijn dagopvang.
Als de dagen kaal zijn
of een beetje dof
dan hoef ik slechts
eenmaal
met een vingertopje poets te vegen
en dan beginnen ze te glimmen
en te glanzen,
dan klaart het hele leven op.
Het ontrafelen
van het mysterie
achter de knoppen
wekt wanhoop en hysterie.
Waarom werden de handleidingen
in hiërogliefen geschreven
of in kleitabletten gegrift
en niet gewoon op pen en papier
in een voor iedereen leesbaar schrift.
Mijn appelboom 