Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

Back to normal?

Terwijl ik bij een verkeerslicht wacht

bekruipt mij het verlangen

naar gewezen verlaten straten,

naar een strepenloze blauwe lucht,

naar de stilte die ons inmiddels

alweer heeft verlaten,

naar de daarbij behorende

innerlijke rust.

Misschien was het leven

uit zijn evenwicht,

maar kan ik die effecten

alleen terugvinden

als ik in mijn eentje

naar de woestijn toe vlucht?

Bazig

Van al dat geschreeuw

word ik doof,

dus om me te beschermen

stop ik mijn beide vingers

in mijn oren,

en pas als de woorden

tot mij komen tijdens gefluister,

geef ik de verzekering

dat ik weer luister.

Thuiskomen

Maandenlang

hebben we vanaf houten banken

naar elkaar gekeken,

maar nu vlijen we ons

in de diepe kussens van de sofa,

leggen onze ongeschoeide voeten

naast ons neer,

leunen achterover,

zuchten diep,

laten ons bedwelmen

door de vertrouwde geuren

en de aangename sfeer.

Haar relaas – ukv

Er is geen leven.
Meestal is ze al bij de geit geweest, heeft ze gegeten, haar schooluniform aan en staat haar rugzakje al klaar als ik van het veld terugkom. Zodra ik er ben, begint ze dan te praten. Over de vriendinnen die ze zal zien, over de juf, over wat ze zal leren.
Ze ligt in bed. Haar ogen zijn dof. Haar gezicht glanst. Ze fluistert: ‘Ik kan niet naar school, mijn benen willen niet.’ Dan vallen haar ogen dicht.
Volgens de ontwikkelingswerker stierf ze aan een ongeneeslijke hartziekte. Dat zal wel. Ik ben mijn dochter kwijt.

Geluk

Mijn ogen

zijn nog gesloten

voor de vogels

die er zingen

en zelfs de frisse dennengeur

komt nog nauwelijks

door mijn neus

naar binnen,

maar terwijl ik

over het bospad ga,

wordt mijn hoofd

steeds leger,

beginnen mijn ledematen

zich te ontspannen

en ga ik meer en meer

de zalige wereld

om mij heen beleven.

Het goede bewaren

De vreemde route

die wij al maanden varen

wordt zo langzamerhand vertrouwd.

Er zijn havens

en ankerplaatsen

die eerst onwennig en ook nieuw

voor ons waren,

maar waarvan wij

inmiddels wel zijn gaan houden

en die willen we in de toekomst

eigenlijk niet kwijt.

Koppig – ukv

Hij is er altijd, het is ijdele hoop te denken dat hij er eens niet zou zijn. Vandaag had ik het nog niet in de gaten, zo druk was ik bezig. Maar nu ik klaar sta om op pad te gaan, merk ik hoe hij te keer gaat. Ze zeggen wel dat je de confrontatie met hem niet moet opzoeken, je kunt zijn gedrag niet veranderen,maar ik laat me niet zomaar in een richting duwen.
Dus stap ik op mijn fiets, trap als een idioot, ga te langzaam, vloek en tier: ‘Mij krijg je niet klein, stomme rotwind.’

Verwennerij

De taart is van de warme bakker

en niet zomaar

van de Appie,

niet met appel

of met andere doorsnee vruchten,

maar met slagroom

en speciale ingrediënten ,

we smikkelen,

we smullen,

hapje voor hapje

likken de allerlaatste kruimel

met een vinger

van ons bordje,

wat een genot!