Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

‘Opa spreekt geen Nederlands’ – ukv

Juf Mia heeft een nieuw lied op het bord geschreven. Ik begrijp niet alle woorden maar ik word er enthousiast van. Het is een uitgelezen moment om het te leren. Ik schrijf de tekst over in mijn zangschriftje en oefen overijverig mee. Als de bel gaat, verdwijnt het schriftje in mijn boekentas.
‘Opa!’ roep ik als ik thuiskom. Glimlachend kijkt hij me aan, ziet hoe ik mijn schriftje pak. Ik begin te zingen: ‘My Bonny’,  maar aarzel…
Hij valt in. Samen zingen we het lied uit.
Voor het eerst heb ik het het gevoel dat we elkaar echt verstaan.

Nieuwe fase

Daar waar mensen hutjemutje

krioelen door met neon verlichte winkelstraten,

daar

zul je hen nog zelden zien,

want vanaf heden bezoeken zij hun gading

in achteraf gelegen zaken,

in de luwte,

of op een uur

dat het er nog leeg is en verlaten.

Boos

Geef ik hem een koekje

van eigen deeg,

dat hij wel zal eten,

maar vanwege de nare nasmaak

met trage tanden,

of laat ik ze in de oven bakken

totdat hij ze vol ongeduld

zelf zal pakken

en er zijn vingerkootjes helemaal aan zal verbranden?

Een begeerd ritueel

Juf Ine van de derde geeft Willem een vette knipoog als hij de speelplaats oploopt. Dit wordt zijn week. Vanwege zijn achternaam Witjes heeft hij er lang op moeten wachten. Hij loopt richting de deur.
‘Willem, nog niet’, roept de juf. Wachtend tegen de muur,  verliest hij haar niet uit het oog. Eindelijk knikt ze.
Hij schiet naar binnen, grist de bel van de vensterbank en komt met veel lawaai weer naar buiten. Alle kinderen zoeken hun eigen rij op. De juf knikt weer. Hij belt nog eens. Nu verstomt ieder geluid. Willem glundert. Wat een machtig moment.

Toegang

De ene ui

laat zich snel pellen,

zijn schillen, zijn lagen,

laten als vanzelf los,

zijn geur is penetrant,

blijft ondanks zeep en water

aan je handen hangen,

terwijl van die ander,

de lucht alleen voorbij komt drijven,

je diep moet snijden

en moet hopen

dat de kern je dan alsnog

niet ontglipt.

Vrijheid

De cocon beperkte mijn bewegen,

benam me mijn adem,

belemmerde het spreken.

Mijn woorden echoden,

keerden terug,

wierpen zich tegen me.

Nu hij van mijn lijf is verdwenen,

verdwaal ik in de vrijheid,

moet ik zonder leren leven.

Verbonden

Het is hier stil,

slechts de bomen ruisen,

vogelgeluiden zijn niet uitbundig

maar bescheiden,

ik voeg mij bij de dode

met wie wij jaarlijks eerbiedig

een moment

de oorlogsdoden herdachten.

Niet langer alleen

ligt hij met haar

onder een steen

op de eeuwigheid te wachten.