Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

Stalker

Hij zoemt, hij zoemt,

hij blijft maar zoemen

rond mijn hoofd.

Ik verstop mijn oren

onder mijn laken,

zodat ik hem

niet langer hoor,

maar hij wist me al te raken,

zodat hij me ’s anderendaags

nog alsmaar stoort.

Toorn

Zijn vet is veel te heet,

alles dat er in belandt

zal er nooit in sudderen,

zal er nooit in garen,

het is beter om deze inferieure kwaliteit

te mijden,

de kleinste spetter,

de kleinste spat,

maakt al zwart,

waarna de rest ook

in rap tempo verbrandt.

Een probaat middel – ukv

Een probaat middel – ukv

Het was een drukte van jewelste. Een grote chaos. Als maniakken krioelden ze door elkaar. Ze leken zich er bovendien goed bij te voelen. Maar ik niet.
Er leek ook sprake te zijn van een soort tamtam, hun aantal nam zienderogen toe. Dat zinde me nog veel minder.
Ineens moest ik aan opoe denken, die had vroeger voor alles een oplossing.
Ik liep naar de keukenkast, pakte de trouwe, blauwe pot en strooide. Nu vonden zij het niet leuk. Eerst werden ze stapelgek, toen was het afgelopen. De hele mierenkolonie was uitgeroeid.

Last

Als er een transportband was,

dan had je beide handen vrij,

dan hoefde je niet zelf

al je last te dragen,

maar bij het gebrek er aan,

zeul ik wel een koffer van je mee,

je hoeft er niet eens om te vragen.

Uit oogpunt van duurzaamheid – ukv

Uit oogpunt van duurzaamheid

In de immense kelder met lange tafels, volgepakt met manden, schuifelde ook Mariët voorbij.  Ze haalde een briefje uit naar tas.
“Nieuw zijn ze nauwelijks te krijgen. Op dit adres vindt u wel iets”, had de arts gezegd.  
Ze kwam langs manden met ellepijpen, kuitbenen, gewrichten. Alles leek er te krijgen. Bij de afdeling Been vond Mariët de mand met knieën. Een voor een, pakte ze een samengebonden paar uit de mand. Ze bestudeerde maten en overige gegevens nauwkeurig.
Uren later kwam ze thuis.  Euforisch. Met knieën van een Marathonloper. Ze zou nooit meer voor stijve hark worden versleten.



De eerste dag

De eerste dag

van de rest van ons leven

heeft zelfs mijn interne wekker het begeven,

worden wij niet wakker om half …

maar om kwart voor tien.

De eerste dag

van de rest van ons leven

oefenen we ons

in het niet door een ander

op te laten jutten,

op te laten jagen,

regelen we onze snelheden samen,

lopen we bij elkaar in de pas.

De eerste dag

van de rest van ons leven,

worden wij

door onze dierbaren omgeven,

die anderen

waarmee wij uren, dagen

in het recente verleden deelden,

vervagen,

verdwijnen langzaamaan uit zicht.

De eerste dag

van de rest van ons leven

wordt niet gemaakt

door stralende zon

of hopeloze regen,

maar door zijn overal aanwezige

beminnelijke lach.