Schrijven is mijn passie

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

• • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
  • dagboeken en brieven toen ze tiener was
  • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
  • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
  • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
  • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
  • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

• Ze-willen-me-hier-weg-monoloog
• Londen-is-een-geweldige-stad
• De-vlucht
• Vrij
• Op-zijn-blauwe-ogen
• Ze-is-geweldig

Zorgzaam

Eens nam zij

zijn kleine knuistje in haar hand,

behoedde hem

van struikelen

en van vallen

en nu

na vele jaren

neemt zijn grote hand

haar broze, haar o zo oude,

vermijdt hij richels en kuilen,

leidt haar zo

veilig naar de andere kant.

Van kwaad tot erger

Vol ongeloof

zag ik

hoe de kras

zich ontwikkelde

tot een barst,

de barst werd

op den duur een scheur

en deze

sleet verder

tot een niet te overbruggen kloof.

Verbonden

Wat rest mij nog

nu ze bijna

uit mijn leven is verdwenen:

mijn navel,

tastbare herinnering

aan onze verbintenis,

een dosis van haar genen

en een unieke gedeelde geschiedenis.

Drek

Het riool

was al boordevol,

maar toen iemand

er zijn troep in begon te lozen,

begon mijn afvoer te overlopen,

vond ik zijn rotzooi,

binnen en buiten,

gewoon overal.

Zo was het niet – ukv

Langzaam richtte ze zich op, haar hoofd was zwaar en ze had dorst. In haar pantoffels en peignoir wankelde ze de trap af, ging de keuken in en vulde de waterkoker. Even later zat ze met een beker gloeiend hete thee aan de keukentafel, die ook sporen van de avond ervoor vertoonde. Ze depte met een natte vinger cake-kruimels, likte. Ze nipte van een restje. De alcohol en het zoet vermengden zich. Ze wiegde haar bovenlichaam, sloot haar ogen. Alle gezichten en wensen uit het boek kwamen voorbij. ‘Dank u, dank u’, zong ze, ook al hoorde niemand het.

Troost

Zijn zakdoek

verzorgt de wonde

op mijn ziel,

droogt daarna

mijn beide betraande wangen

en smoort intussen

mijn tirade

over mijn verdriet.

Gepieker

Tussen de tarwe

zitten een paar

hele harde granen,

die zich maar niet

laten vermalen

en dus zuchten de zeilen

aan de wieken,

draaien de wieken,

lange nachten,

volle dagen,

draaien de wieken,

door en door

en door.

Strubbelingen

Na een ferme duw

volgt een wankele stap

en beland ik

in troebel water,

tot mijn enkels in de drab,

dat meer en meer

aan me begint te zuigen,

ik zak, ik zak

probeer te waden

en uiteindelijk,

vind een wijze

waarop ik

met een diepe zucht

uit deze penarie ontsnap.

Doorwaakt

Het was donker,

het was nacht,

maar nergens

kon ik mijn slaap vinden

en dus lag ik

in mijn bed op wacht,

ooit zou hij mij

wel komen zoeken,

maar helaas

dat was toch

verkeerd door mij gedacht.

Één op één – ukv

Het is druk in driesterrenrestaurant Simpson’s in the Strand. De ober groet ons hoffelijk en begeleidt ons naar een tafeltje in een rustige hoek.
Zodra ik tegenover hem zit, vergeet ik de wereld om me heen, zijn we met zijn tweeën. Ik heb hem drie maanden niet gezien. We praten, drinken, lachen, laten het ons allemaal smaken.
Af en toe kijk ik in zijn vertrouwde gezicht. Wat een verwennerij. Dit is een moment om te koesteren. Morgen vliegen we naar huis en daar moet hij zijn aandacht weer verdelen over mij en zijn andere kinderen.