Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

”Dammed pigeons” – ukv

Jennifer is gehaast. Ze is haar boek vergeten en ze is al laat. Uit de gang komt herrie. Uit haar kamer? Ze wil er binnengaan, maar de deur wordt geblokkeerd. Ze bonst erop.
‘Nee niet binnenkomen!’ Het is de stem van poetsvrouw Clara.
Opeens gaat de deur toch open. Clara zwaait geagiteerd met haar stofdoek als ze zegt: ‘Hij is weg, laat je raam nooit meer wijd open staan. Ik ga een dweil halen!’
Geschrokken kijkt Jennifer naar de rotzooi, naar de diverse plekken waar de ongenode gast zijn aanwezigheid markeerde.

Loslaten

Overvoerd met zure appel

heb ik nu behoefte

aan natuurlijk zoet,

zodat mijn tong

niet ruw wordt,

ik kan bijten

zonder dat het zuur

zich nestelt tussen mijn tanden

en daar voortdurend in mijn tandvlees wroet.

Niet langer raap ik zure

en ik eet enkel die appel

die aan mijn smaak en wens voldoet.

De boom die ik wel kan missen,

hak ik om.

Desertie

De generaal en zijn majoor

schrijven dictaten,

roepen orders en bevelen,

dreigen met sancties,

dreigen met straf,

maar een regiment soldaten

laat niet meer met zijn voeten spelen,

zet zich schrap,

maakt rechtsomkeert,

marcheert met opgeheven hoofd

het strijdtoneel af

om op eigen tijd en stond

weer te keren.

Een veilig nest

Daar word ik uitgedaagd

mijn grenzen te tarten,

te ontdekken waar pijnlijk prikkeldraad

mijn weg verspert,

me te zeer zal verwonden

zodanig dat ik ze beter net niet overschrijd,

maar mocht ik me toch verwonden,

struikelen, vallen of schrammen

dan staan zij met jodium en verbanddoos

meteen voor me paraat.

‘Opa spreekt geen Nederlands’ – ukv

Juf Mia heeft een nieuw lied op het bord geschreven. Ik begrijp niet alle woorden maar ik word er enthousiast van. Het is een uitgelezen moment om het te leren. Ik schrijf de tekst over in mijn zangschriftje en oefen overijverig mee. Als de bel gaat, verdwijnt het schriftje in mijn boekentas.
‘Opa!’ roep ik als ik thuiskom. Glimlachend kijkt hij me aan, ziet hoe ik mijn schriftje pak. Ik begin te zingen: ‘My Bonny’,  maar aarzel…
Hij valt in. Samen zingen we het lied uit.
Voor het eerst heb ik het het gevoel dat we elkaar echt verstaan.

Nieuwe fase

Daar waar mensen hutjemutje

krioelen door met neon verlichte winkelstraten,

daar

zul je hen nog zelden zien,

want vanaf heden bezoeken zij hun gading

in achteraf gelegen zaken,

in de luwte,

of op een uur

dat het er nog leeg is en verlaten.

Boos

Geef ik hem een koekje

van eigen deeg,

dat hij wel zal eten,

maar vanwege de nare nasmaak

met trage tanden,

of laat ik ze in de oven bakken

totdat hij ze vol ongeduld

zelf zal pakken

en er zijn vingerkootjes helemaal aan zal verbranden?