Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

VerWONDERing

Mijn ogen blijven

bij ieder nieuw beeld

als een magneet

minutenlang

aan mijn toestel kleven

later weer opnieuw bekeken

omdat het nimmer verveeld,

mijn binnenste wordt week

bij het zien

van jong en kwetsbaar leven

waarvan het voortbestaan

me voortaan

altijd aan het hart zal gaan.

Generaties

Zodra ik binnenkom, vliegt ze op me af, grist het cadeau uit mijn handen, gaat op de grond zitten, scheurt het cadeaupapier eraf, kijkt niet naar het plaatje maar zoekt de manier om de doos te openen. Omdat dit niet meteen lukt, komt mama met de schaar.
‘Wat is dit?’ Ze kijkt van mij naar het uitgepakte speelgoedapparaat.
‘Een telefoon,’ zeg ik.
Maar hiermee kan ik geen spelletjes doen.’ Het klinkt verongelijkt.
Als ik een week later langskom, zit ze met een nepmobiel met flikkerende lichtjes en een schermpje te spelen.
De ouderwetse telefoon ligt onderin de speelgoeddoos.

De directeur – ukv

Ze stond aan de rand van het bad. De zon brandde op haar huid. Net toen ze het water in wilde springen, hoorde ze zijn stem. In het ondiepe gedeelte zag ze zijn witte bovenlijf, met verrassend veel borsthaar. Hij deed een balspel met zijn zoontje. Geamuseerd constateerde ze dat hij zonder zijn zware bril niet kon excelleren. Hij zou haar ook niet zien, gelukkig. Ze dook in het water, zwom haar baantjes en ging naar huis.
De volgende ochtend kwam ze hem in de wandelgangen tegen, in kostuum en das. Ook mèt bril zag hij haar niet staan.