Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

Vakantie

Onwennig op het grote strand,

voel ik met mijn kleine teen

waarna kabbelende golfjes

mijn voeten overspoelen,

dieper mijn knieën lijken te roepen,

langzaam waad ik verder

tot over mijn beide dijen.

laat me vallen,

laat me drijven

in die onmetelijke zee.

Niemand zal mijn koers bepalen,

alleen die schijnbare

eindeloze zee.

Inwijkeling; een herinnering – ukv

Moederziel alleen staat hij daar. Op het lege aanrecht.
Potverdrie, alweer vergeten. Dat komt door haar eeuwige getreuzel, moppert ze. Ze kijkt op haar horloge, het kan nog, schiet in haar jas, grist hem mee, haast zich naar buiten, manoeuvreert haar fiets uit de schuur en racet naar school.
Alleen de kleuters zijn nog buiten.
‘Wat kom jij doen?’ vraagt het jongetje aan de hand van de kleuterjuf.
Ze  glimlacht, kijkt in zijn grote ogen, praat met zijn juf, geeft haar de boterhammendoos.
Dag hè, groet ze.
’Jij praat raar’, zegt het jongetje.
Vlaamser zal haar taalgebruik nooit worden.

Nat

Deze weergod

is een extremist,

hij geeft ons

veel te natte,

of veel te hete,

droge dagen,

maar desgevraagd zegt hij

dat de mens voor de aarde

beter zorg moet dragen

en niet altijd moet handelen

als een egoïst.

Gevangen – ukv

Nadat ik mijn rugzak heb afgedaan, plof ik op een rotsblok. De lucht is staalblauw. Vanaf deze heuveltop kan ik eindeloos ver kijken. Al die hectische maanden heb ik naar deze uitgestrekte eenzaamheid. Eindelijk zou ik geen brede drukke wandelroutes, maar met mijn kompas in alle vrijheid zelf mijn weg, soms over geitenpaadjes, kiezen. Nu word ik er mistroostig van. In de wijde omtrek is niemand te zien.  
Ik doe mijn schoen uit, kijk naar mijn enkel, die langzaam zwelt. Erop staan is pijnlijk.  
In mijn hunkerend verlangen om ongebonden te zijn, liet ik mijn telefoon thuis