Schrijven is mijn passie

mijnappelboom.be

Melissa (Eindhoven, 1959) schrijft dagelijks een kort gedicht, een appeltje, dat u fris kunt plukken op deze website. Eens in de week verandert het appeltje van smaak en is het een ultrakort verhaal (ukv) van maximaal 99 woorden.

Schrijven loopt als een rode draad door haar leven. Zo schreef zij

    • graag opstellen tijdens haar schoolloopbaan in Veldhoven en Eersel
    • dagboeken en brieven toen ze tiener was
    • essays in het kader van haar Art History A level en de andere vakken die ze volgde in 1977-1978 aan Padworth College, nr. Reading, United Kingdom
    • boekbesprekingen tijdens haar opleiding tot Jeugdbibliothecaris
    • artikelen en boekbesprekingen voor het tijdschrift Boekenwereld voor Nederlandstaligen in het buitenland
    • kinderverhalen voor een cursus kinderverhalen schrijven
    • eindeloos veel brieven tijdens het pre-mailtijdperk

Tijdens haar opleiding literaire creatie schreef zij bovendien een aantal korte verhalen.

Rouw

Alles wordt koud

nu ze geen warmte

meer kan geven,

de bloemen om haar heen

verwelken,

de vruchten niet langer groeien,

maar nadat wij even verstijven

rapen we de moed bijeen

en zeggen:

Zij wil dat wij nog blijven leven

en dus doen wij moedig voort.

Verbinden – ukv

In het weekend heeft ze door de stad gedoold, op zoek naar een goede plek. Ze denkt die te hebben gevonden, bovenaan de trappen tussen het station en het museum. Daar is geen ruis van voorbijrazend verkeer. Het is er bijna stil. Daartussen de hoge gebouwen zouden haar klanken ver dragen. Er komen vooral voetgangers voorbij. Toch twijfelt ze als ze onderaan de trappen staat. Ze hoort een accordeon. Maar ze zet door.
Hij ziet haaar aarzeling als ze de trappen opkomt. Haar viool.
‘Duetto?’ vraagt hij.en gebaart uitnodigend.
Al snel zijn zij en de voorbijgangers in muziek verbonden.

Na de prik

Zal ik mijn vleugels

nog kunnen uitslaan

nu ik al zo lang

in deze gouden kooi verblijf,

of kan ik enkel maar

fladderen en onbeholpen hippen,

zijn mijn ledematen veel te stijf?

Moet ik me hier alvast

dolmarcheren,

zodat als ik straks

de volledige vrijheid krijg,

me echt niets meer zal beperken,

ik bevrijd ben

tot in elke vezel van mijn lijf?

Liefde

Een ruggensteun

voor die ene kleine duw,

een wandelstok

voor als ik de grote stap

oneindig schuw,

een zoekmachine voor mijn geheugen,

twee praktische handen

die mij altijd ondersteunen,

een emmer

die tot op de bodem van de bron kan putten,

een lading hout,

die bij dreigende rampen de boel zal stutten,

dat alles is hij voor mij

en in geval van nood

draaien we de rollen om.

De taalneuroot

De meester leerde mij

mooie woorden, mooie zinnen,

stanste, drilde de regels

tot vlak onder mijn huid.

Zo werd de taal

een deel van mijn identiteit.

Ik kan niet anders doen dan

hem beminnen,

wie er nu aan komt,

komt aan mij.

Vandaag zie ik met lede ogen,

voel ik met erg veel spijt

hoe mijn strakke, gladde vel aldoor meer rimpelt

omdat er voortdurend iemand in snijdt.

Slakkenpost – ukv

Gisteren staakten de posterijen. Het grote antieke bureau, waar ik de post altijd per leerling sorteer, bleef leeg. Alle leerlingen, die vanuit hun slaapkamers gewoontegetrouw  op weg naar het ontbijt kwamen kijken of er post voor hen was, dropen teleurgesteld af.
Vandaag is mijn oogst extra groot. Leerlingen drommen om het bureautje. Ik maan ze tot kalmte, geef brieven door om gegraai en chaos te voorkomen. Als het weer rustig is, komt Lynn treuzelend op me af. Ik ken haar vragende, verlangende blik. Ik kan het niet hardop zeggen. Ze leest het in mijn ogen: Weer geen post.

Renovatie

De wind giert door de kieren,

een kozijn hangt scheef,

de fundamenten vertonen scheuren,

de verf bladddert

en na iedere voltooide klus

die de boel moet stutten

of een beetje op moet fleuren,

zijn er nieuwe mankementen

aan mijn lijf.