Iedere keer
een nieuwe wereld,
iedere keer
een nieuw thuis,
zo leer ik mezelf,
andere mensen,
andere volken kennen,
verrijk ik mij
met woorden, beelden,
zal ik me nimmer vervelen,
maar mezelf met al dat moois
tot in lengte van dagen verwennen.
Ergernis
Er is schade aan het apparaat,
het piept, het schuurt, het kraakt,
is het een chip,
de as of een spaak.
maar in de mode stil of stom
is er niemand
die er echt acht op slaat.
Gesprek
Iedere keer
als ik het veld wil betreden
besef ik dat ik
stap voor stap,
heel voorzichtig
moet manoeuvreren,
want het ligt vol met mijnen
die na een aanraking
met een enorme klap
alles in de omgeving
vernietigen, verwoesten,
maar zelf nooit helemaal verdwijnen.
Verdriet
De druppels biggelen
in strepen langs de ruiten,
maar zijn verdriet
mag gezien,
hij doet de rolluiken niet dicht,
want daarmee houdt hij dan ook
ieder streepje
onverwachte
zonneschijn buiten,
en is er geen warmte,
is er geen licht.
De laatste etappe – ukv
Langzaam, stram, maar vastberaden stapte hij door. Het pad omhoog was smal, hobbelig, bochtig, ongeschikt voor zijn rollator, maar hij moest verder. Het was erg genoeg dat ze niet samen het licht zouden bereiken. Hij had haar kortgeleden in haar rolstoel achtergelaten. Om tegenliggers en voorbijgangers te laten passeren moest hij zich een kwartslag draaien, zijn rug rustten de bergwand, zijn rollator naar zich toe trekken. Hun spottende opmerkingen ‘Hey opaatje, dit is niets voor jou’ deerden hem niet. Hij had de rest van zijn leven. Zij niet.
Tegen de avond was hij op de top. Alleen en tevreden.
Leegte
Geen dralende drommen
langs de etalages,
geen jankend of gillend kind,
geen geroezemoes aan stemmen,
het schreeuwt om drukte in de winkelstraten,
maar het is eronwezenlijke leeg en stil
en ik?
Ik voel me eindeloos verlaten.
Afzondering
Even was het
alsof wij in een zeepbel
boven de aarde zweefde,
geen deel hadden
aan wat er beneden ons allemaal leefde,
maar eenmaal uiteengespat
zijn wij geland
zetten wij weer
wankele voetstappen op de grond.
Rouw
Alles wordt koud
nu ze geen warmte
meer kan geven,
de bloemen om haar heen
verwelken,
de vruchten niet langer groeien,
maar nadat wij even verstijven
rapen we de moed bijeen
en zeggen:
Zij wil dat wij nog blijven leven
en dus doen wij moedig voort.
Afscheid
Sinds ze aankwam
bij dit punt
worden er geen hoofdstukken
meer bij geschreven,
is er geen heden
alleen maar een verleden,
hebben wij geen andere keuze
dan ons te verzoenen
met dit eind.
Kwijt
Ieder heeft zijn eigen plek
in de la van het dressoir,
maar nu gaapt er een gat,
waar is die ene lepel,
waar?
Zijn plaats is leeg,
het bestek
is nimmer meer compleet.
