Aan het einde van de straat
ligt grond
nu nog onontgonnen,
nu nog braak,
maar voor een deel
zijn nu plannen
en maar pas
terwijl ik ze bespreek
wordt duidelijk
dat ze passen bij mijn smaak.
Uitzichtloos?
Het donker
in de tunnel
leidt tot eindeloos gestrompel,
soms gestruikel.
Turend verlangt ze
naar het einde,
naar dat ene streepje licht,
waarvan ze weet
dat het zal komen,
maar het zo lang
afwezig blijven
brengt haar nu en dan
danig uit haar evenwicht.
Verlossing
Het prikkeldraad
verspert,
verwondt,
belet,
beperkt
tot het zetten
van kleine stappen
totdat de ijzerschaar
met een knip
mijn voet bevrijdt.
Een ode
De soortgenoot loopt
op twee benen.
Zijn voeten
in zijn schoenen.
Niet op zijn sokken,
vlak ernaast.
De soortgenoot heeft
twee armen,
twee handen.
Eenieder wil hij
daarmee dienen,
maar aan zijn rechter
staan zijn vingers
zoals aan zijn linker.
Geheel verkeerd.
De soortgenoot
heeft een mond
daaruit stromen woorden,
van wel duizend per minuut.
Als de mijne en de zijne
elkaar tegenkomen,
ontstaat geen helder water,
maar een troebele overvloed.
Eén soortgenoot
gebruikt vier wielen
om van B naar A te bewegen.
Kan niet spreken.
Kan niet zingen.
Heeft een uitstekend denkvermogen.
Die soortgenoot
is iemand
wiens ogen kunnen stralen,
aanstekelijk kan lachen om een grap,
een motor is voor haar omgeving
ook al gaat die van haarzelf
langzaam maar gestaag
steeds verder stuk.
Vlijmscherp – ukv
De oude dame zat in haar leunstoel te soezen toen ik binnenkwam. Gewoontegetrouw ging ik op de bank zitten. Langzaam leek ze te ontwaken. Uit haar lichaamstaal maakte ik op dat ze blij was me te zien. Ik besloot mijn voorgenomen alertheid te laten varen, zo aangenaam was ze.
Achteraf weet ik niet meer wat er gebeurde, wat ik had gezegd, of ik haar had aangeraakt, maar ineens stond ze op, zette zich schrap, kromde haar rug, siste, sneerde en voegde een nieuwe kras toe aan haar anderen op mijn ziel.
Weer had ik me in haar vergist.
Verval
Zoveel takken
om mij heen,
hebben bruin, verschrompeld blad,
vechten om dat te laten hangen,
maar niet bestand
tegen vorst en wind
zal het blad toch vallen.
Kaal zal de boom
de winter moeten kunnen doorstaan.
Beetje te…
Weer ging ik te hard,
ramde ik lantaarnpalen,
vloog ik bijna uit de bocht,
maakte ik krassen
bij het zonder toeteren
door de poort naar binnenrijden,
kan ik de schade wel betalen
voor die nieuwe krassen op je hart?
Afkicken
De euforie ebt weg,
maar toch
valt het land
nooit helemaal droog,
het zal vloed komen
en weer eb,
maar het effect
van de getijden
wennen vast heel erg snel.
Levensfase
Dit deel is gesloten,
definitief dicht,
maar ik ben al stiekem gaan piepen
op de eerste pagina’s
van een van de volgende delen,
las er woorden, las er zinnen,
herkende er personages
die er een rol in spelen
en ik ben blij
dat ik niet meer hoef te wachten
om er aan te beginnen.
*
*
Maakt u zich druk
als mensen zonder voeten vegen
bij u binnenkomen,
en in hun vuile plunje
plompverloren
zomaar gaan zitten op uw bank?
Gaat u schreeuwen tegen de hond
die op uw oprit zijn pootje licht
en daarna ook een grotere boodschap achterlaat,
of blijft u beleefd boos
tegen zijn baas?
Antwoordt u op de herrie
op het onmogelijke uur,
met uw boxen op maximaal vermogen,
of blijft u tollen en draaien tussen de lakens,
wachtend op een onrustige slaap?
Laat u zich woedend,
luid vloekend,
weer eens snijden
door zo’n jonge, gemotoriseerde onverlaat,
of blijft u zwijgen, gelaten,
peddelend op uw pedalen?
Bijt u uw lippen door
als politici in de media
onwaarheden verkopen,
of schreeuwt u dan steevast
uw hele huishouden bij elkaar?
Of hoort u tot diegenen die,
bang voor rode konen,
dit alles niet hardop
voor durven te lezen,
zoals ik?
Mijn appelboom 