Lange tijd
niet naar omgekeken
en nu
vanonder het stof
in een donkergrijze vuilniszak
langs de straat beland.
Afgedankt.
Totdat hij wordt gevonden,
door een gemeentereiniger
op de belt,
waarna hij,
opgepoetst,
op een ereplaats
van diens schoorsteenmantel
wordt gezet.
Achter in de tuin, tussen de compostbak en de grote den, begint ze verwoed te graven. Dit is een prima plek om de scherven op te bergen. Uit het oog, maar niet verdwenen. Het aardewerk zal tijdens haar leven niet verteren. Het enige is het zo diep mogelijk te verstoppen. Erbovenop plant ze een rozenstruik, een verwijzing naar hoe het zou zijn geweest als het zesdelig servies niet stuk voor stuk kapot was gegooid.
De rozenstruik wil daarna, hoe ze ook water geeft, mest of snoeit, niet groeien. Geen roos zal er ooit bloeien, de bodem is helemaal verwoest.
Zo stil.
Alleen zijn ogen spraken,
zijn stem uitte alleen woorden
bij hoge uitzondering,
zoals wanneer
jij zijn gezicht niet kon lezen
en hij toch iets zeggen wilde.
En zo bleven de meeste van zijn geheimen,
van zijn gedachten altijd bij hem,
nam hij ze mee
de eeuwigheid in.
Misschien, misschien
kenden de koeien,
waarmee hij zoveel tijd spendeerde
zijn voorkeuren,
zijn muizenissen,
zijn liefdes en ergernissen
wel.
Aan die oude Duplo-stenen
is hier en daar wat schade,
sommige zijn helemaal kapot,
maar die nog heel zijn
laten zich soepel tot torens bouwen
en dat is een waar genot,
want die gloednieuwe zijn wel mooier,
zijn volmaakt,
maar nog heel stug,
zijn nog strak.
laten zich niet eenvoudig stapelen,
dat kost precisie,
dat kost kracht.
Hadden zij te weinig tijd
of alleen slecht zicht,
toen ze mij produceerden.
Er vielen een paar steken
die met vocht
of helemaal niet werden gelicht.
Zo ontstond er een vreemd model;
een beetje scheef,
een paar gaten,
maar als het er op aankwam
toch best redelijke functioneerde.
Ook al is het
een continent hier vandaan,
ken ik er niemand
van gezicht,
laat staan van naam,
toch schroeit mijn keel dicht,
kan ik niets meer zeggen,
als ik de wanhopen zie van puin.
Over mijn wang biggelt een traan.
Zoals die moeder,
In haar hand een kleine schoen,
bij brokstukken van wat eens was
een veilige haven, hun huis.
Zij ziet een puntje bekend katoen,
de rest bedolven
onder modder en steen.
Haar gekerm gaat mij hier
bij de kachel, in mijn luie stoel,
door merg en been.
Ik kan er niet meer tegen,
stort een bedragje op 555
en schakel naar een zender
voor triviaal plezier.
Zelfs na veel kauwen,
lijken de woorden, vooral de oude,
hele taaie,
niet te verteren.
Steeds keren er vleugjes
van hun bittere smaak
weer op mijn tong, tussen mijn tanden,
in mijn hele mond.
Niet in de aan de ene,
in de modder,
maar aan de andere kant,
zet ik resoluut
mijn voeten neer.
Mijn besluit staat vast,
hier sta ik het beste
en daarmee maak ik een einde
aan dat vermoeiende geschommel
heen en weer.
Met haar spieren strak gespannen stampte ze op de pedalen. Haar hele wezen werd beheerst door haar vijand, die haar tot in haar dromen achtervolgde. Met een paar tips op zak was ze nu op weg hem te verslaan. Werktuiglijk stalde ze haar fiets. In een soort trance ging ze de school binnen, naar de aula, ging daar op haar plaats zitten. Tijdens het eerste van de drie uur zwoegde, zweette ze zich door de opgaven. Toen realiseerde ze zich dat dit sowieso haar allerlaatste examen economie was. Bevrijd maakte ze haar opgaven af en leverde de opgaven in.
Zo vaak hebben ze hier samen gezeten,
maar haar plek is nu leeg,
het leer is daar het meest versleten,
maar ook waar hij altijd zit
zitten scheuren,
zitten gaten,
komt de vulling al naar buiten
en het is de vraag
wanneer de vering het zal begeven.
Mijn appelboom 