Pal voor mijn voordeur
is geen beweging,
maanden geleden
is hij blijven staan,
zonder rijbewijs
neem ik het stuur
in beide handen,
druk intussen langzaam
op het gaspedaal,
hoe lang het zal duren
voor ik ergens aankom,
wie zal het zeggen,
maar ik kom zeker
op een andere bestemming aan.
Otto Komma parkeert zijn step en wil bij Boekhandel Punt binnengaan. Pas als de deur niet opengaat ontdekt hij dat alle boeken uit de schappen zijn.
Hij gaat achterom, naar het magazijn. Daarbinnen vindt hij een wanhopige meneer Punt in een chaos van boeken en dozen.
‘Ik ga met pensioen.’ Meneer Punt kijkt zijn trouwe klantje schuldbewust aan.
‘En al uw vergaarde wijsheid dan? Bij wie moet ik mijn adviezen gaan halen?’ Otto reageert ontzet.
‘Bij mij, maar niet in de winkel, daar heb ik geen opvolger voor.’
‘Jawel, dan wordt Boekhandel Punt, boekhandel Komma,’ beslist Otto ter plekke.
Wat eerst leek
een faire sport
wordt langzaam wreed,
wordt langzaam rot
want na zijn schot
krijgt de speler
nog een schop,
zodat hij ’s nachts niet enkel
van zijn zere knie
maar ook van zijn bloedend hart
nog wakker wordt.
Het is stil,
geen stemmen
die me storen,
geen herhalen
van oeroude verhalen,
geen klachten of
impertinente vragen
en de muren
hebben hier geen oren,
dus ik gil:
‘Wat is het stil’.
Ik sta niet in haar schoenen,
zit niet vlak onder haar huid.
Dichtbij haar
kan ik slechts haar bibberen voelen
en ruik ik haar zweet.
In een spiegel zie ik een deerniswekkend beeld,
ik kan slechts een arm op haar schouder leggen,
want van wat er echt in haar omgaat,
heb ik slechts een vermoeden,
van wat er in haar omgaat,
heb ik amper weet.
Hoe lang zat ze al verstopt onder de grond? Niet dat het er echt warm was, maar het was er gegarandeerd beschutter dan boven haar. Maar nu het om haar heen warmer werd, begon het binnenin haar te gloeien. Ze had genoeg van het donker, verlangde naar licht. Als vanzelf knapte er iets waardoor een gaatje ontstond. Ze richtte zich op, nog verder, zag een klein puntje licht. Dit gaf moed. Niet langer was ze bang voor wind of kou.
Twee dagen later zwaaide ze trots, in een gele zee, haar tere kroontje naar de zon.
Hoewel ik haar niet meer kan zien,
kan ik haar stem,
kan ik haar woorden,
haar zinnen,
haar ge- maar ook haar verboden,
zelfs haar jokes,
nog altijd horen
en dan weet ik
dat ik haar niet voor eeuwig ben verloren.
Als een klein juweel
lig ik zacht
in de watten,
opgepoetst te blinken
en te stralen.
Zo lijk ik meer waard
dan eerder ooit gedacht.
In een oude schoenendoos vond ik zijn foto, in vol ornaat: kostuum, camel-kleurige regenjas, een hoed om zijn kaalheid te verbergen en niet te vergeten zijn wandelstok.
Hij was op en top gentleman. Nooit ben ik met hem ergens binnengegaan zonder dat hij de deur voor me openhield, nooit aan tafel gegaan zonder dat hij mijn stoel aanschoof, nooit viel hij me in de rede en altijd liep hij op het trottoir aan de straatkant om mij voor het gevaar op de weg te beschermen.
Met zijn verscheiden is ook dit gevoel voor finesse en bescheidenheid begraven
Als ik na hevig getwijfel
dan toch buiten sta,
voel ik de scherven
snijden in mijn armen,
in mijn benen,
durf ik nauwelijks verder te gaan,
zou ik me liever hullen
in een deken,
me verstoppen,
doen alsof ik niet meer besta,
maar dan zie ik net ontloken knoppen
in hun wasdom gestropt
door de aanhoudende kou,
toch nog dapper wuiven in de wind.
Ook ik zal ondanks alle wonden,
ondanks alle pijn,
onze oorlog overleven,
door mezelf te zijn,
door gedeisd te blijven,
door te zwijgen,
krijgt geen vijand me zomaar klein.
Mijn appelboom 