Geen zucht, geen kuch,
zelfs niet de speld die viel,
na die ene korte zin,
hij zei het zacht, iets dwingends in zijn stem:
‘maak het voor hen nu even stil’
en de hele menigte zweeg,
voor iedereen eenzaam in zijn verdriet,
kreeg die doodse stilte
een verbindende kracht.
De dorpel waar ik niet over wil
wordt een stoeprand,
waar ik vast over struikel,
wordt een kniehoog hekje,
waarvan ik bij het overmeesteren
beslist val,
wordt een muur,
waar ik never nooit over kom.
Door dit al
laat ik me stoppen,
volg ik niet langer mijn verlangen,
maar laat ik het zonder mij
varen naar de overkant.
Ze waren te laat. Natuurlijk. De rest van de familie zat al lang en breed aan het aperitief, de soep pruttelde lusteloos op het fornuis, haar exquise groenten verpieterden in de oven toen hun schoondochter met hem binnenkwam. Zonder een spoor van schaamte overhandigde ze haar een bos bloemen. Plichtmatig kusten ze elkaar, prevelde zij dankjewel, haar mond in een dunne, rechte streep.
Tijdens de afwas vroeg hij waarom ze zo koel had gereageerd.
‘Ze komen te laat en brengen bloemen als goedmakertje. Van een benzinestation, niet eens van een bloemist,’ foeterde ze.
De bloemen bloeiden ruim een week.
Zit dat kostuum
niet veel te strak?
Ook de naden van zijn hemd zijn
op de schouders overspannen,
tussen de knopen piepen de haren
van zijn blote buik.
Weet hij in dat nagelnieuwe pak
wat er van hem wordt verwacht,
hoeveel puin hij van zijn voorganger
nog moet ruimen,
hoeveel hij nog af moet vallen,
voordat alles precies past
en zijn ideeën met gemak
in praktijk kunnen worden gebracht.
Verlangend zie ik hem komen,
de wisseling van de wacht.
Hij die geacht wordt
uit ons zicht te verdwijnen,
kijk ik amper na.
In huis wis ik zijn nare sporen,
hij laat enkel
een paar kostbare relikwieën na
die ik met veel liefde
op een speciaal plekje zal bewaren.
Tegen de nieuwe zeg ik:
‘Kom maar binnen,
maar was je handen,
ontdoe je van je vuile schoenen
want dan pas
kunnen we goed beginnen’.
Ergens op onze weg
zakte de temperatuur
tot onder nul,
bevroren puntjes van neuzen,
lelletjes van oren,
hielden we afstand
in plaats van
elkaar te verwarmen, met als doel
elkander te verliezen
en nooit meer aaneen te vriezen.
wordt stelselmatig overlopen.
Tussen de kokosharen
verzamelen zich
hopen zandkorrels
uit de richels van de zolen,
die zich legen
tijdens het voeten vegen
van alleman
en vooral van jan.
Er liggen nog kruimels
zoet gebak,
dat zich niet mag vermengen
met vuil of stof,
dat ik dus red,
aan mijn vingertop plak,
op mijn tong leg,
zuig en smaak,
waarop
alleen de smaak blijft steken
op mijn tong
en ik op identieke wijze
de volgende pak.
Wat een genot,
dat die kruimels daar nog liggen,
ik besef dat ik bof.
Als ze er eentje tegenkomt die breed zijn tanden laat zien, kan ze het nog steeds niet laten om even stil bij hem te gaan zitten. Als vanzelf beroert ze zijn ivoor, waarna hij klanken produceert. Het duurt echter nooit lang, dan stokt het. Zoveel is verdwenen in vergetelheid.
Haar stuntelige pianospel sterkt haar overtuiging echter dat ze papier en pen dagelijks moet blijven hanteren. Stel je toch voor dat ze geen letters meer zou kennen, geen woorden meer zou kunnen schrijven, geen zinnen meer formuleren, geen verhalen fantaseren. Dat zou pas echt een ramp zijn.
Ik ben stout,
laat me niet meer koeioneren,
zal de verboden
die zij van de hoge toren
naar beneden blazen,
toch lekker overtreden
en dan hang ik mijn vuile was
bij de buren buiten,
zwijg in alle talen
behalve in de mijne,
want voor die haar liefhad
heb ik geen geheimen.
Ik spuw mijn gal van het dak,
spuit modder tegen hagelwitte muren,
meer protest zal je van mij niet horen,
voor de rest
houd ik mijn gemak.
Mijn appelboom 