Schuchter
kruipen we uit onze holen,
knipperen we
met de ogen
tegen het felle licht,
voelen met onze tenen
aan het gras,
pas als alles droog blijkt
te zijn geworden,
durven we vrijuit te bewegen,
valt alle schroom
van ons af.
Auteursarchief: melissawouters
Ambitie
Zijn vuur wil niet louter verwarmen,
jaagt me voort
zonder dat het iets verschroeit,
zoveel verder
dan in mijn stoutste dromen,
ontsteekt in ook in mij de vlam
om te blijven proberen
of ik niet
nog stukje verder kan komen.
Verval- ukv
Het licht was langzaam gedoofd. Het langzaam donkeren in haar huis had ik meerdere keren gecompenseerd met nieuwe heldere verlichting. Zelf merkte ze er niets van. Ze verwonderde zich alleen telkens over, in haar ogen spontaan ontstane, blauwe plekken. Hoe ze die opliep, wist ze nooit.
Gisteren zat ze niet in haar stoel toen ik binnenkwam, vond ik haar niet in de keuken, de badkamer, de slaapkamer. Uiteindelijk vond ik haar onderaan de keldertrap, liggend tussen tientallen conservenblikken, kapotte jampotten, kortom in een chaos op de grond
Het enige wat ze uit kon brengen, was: ’De lichtknop is weg.’
Team
In de start blijkt pas
hoe hecht,
want ze zijn
niet als losse eindjes apart,
maar samengebonden
in een dikke stevige vlecht.
Troost
Hoe klein ook,
als zij
in een zwaarbewolkte nacht,
even vanachter het wolkendek verschijnen,
is het hun fonkelen,
dat mijn grimmige grijns
doet verdwijnen
en mijn blik vertedert
en verzacht.
Ongewoon
In de stilte
begin ik hardop
in mezelf te praten,
alsof ik ook nu niet
in mijn eentje ben,
maar ik krijg geen antwoord
op mijn vragen,
ik hoor enkel
de echo van zijn stem.
Oud zeer – ukv
Haar gezwollen been, rijk voorzien van zichtbare aders ligt te rusten op de kruk. Ze staart naar de open wond op haar knie. Hij zweert en stinkt niet meer en na veel desinfecterende zalven lijkt hij langzaam dicht te groeien. Het flinterdunne roofje wordt langzaam een korstje. Een korstje dat dikker zal worden en de wond zal beschermen. Toch huivert zij als zij precies op die plek per ongeluk een tik moet incasseren.
De wond stinkt weer. Een paar dagen geleden kreeg ze een mep op haar knie. Al het zorgvuldig opgeborgen etter en pus stroomde eruit.
Applaus
Het is geen staande ovatie,
het is zonder geruis,
zelfs zonder geluid,
maar die schouderklop
die zegt:
‘Het was weer top’,
zal blijven kleven op mijn huid.
Vrijheidsdwang
Hoewel warm en veilig
heb ik langzamerhand
schoon genoeg van mijn cocon.
Het wordt tijd
om uit te breken,
uit mijn rupsenhuid te kruipen,
tijd om bloemengeuren
op te snuiven,
tijd om te dartelen
en te buitelen
in de zon.
Het wordt tijd…
Ontheemd
Ze hebben haar verplant,
niet naar ruimere aarde
maar buiten het bereik van zonnestralen,
bovendien
werden haar wortels fors gekort,
en nu staat ze weg te kwijnen
in een hoekje
in een pot.
