De boks
met de vuist,
of de elleboogstoot,
waar het virus
ons al maandenlang
toe noopt,
kunnen de ferme handdruk
of warme kussen
niet vervangen,
zijn daarom bij iedere begroeting
als een boom zonder tak,
of een tak zonder blad,
kil en een beetje idioot.
Met weerzin
neem ik afscheid
van de zomer,
afscheid van mijn blote benen,
want om kippenvel,
het snijden van de wind
en rillingen te voorkomen
zijn ze voortaan weer
in nylonkousen gehuld.
’s Ochtends vroeg
in het donker buiten
is het immers veel te kil.
Ik zie hem daar nog zitten,
aan het hoofd,
aardbeien prikken
en dan prakken
op zijn bruine boterham.
Ik zie hem daar nog zitten,
alhoewel,
eigenlijk zie ik alleen
zijn broek
en zijn voeten in zijn slippers,
de rest is verborgen
achter zijn avondkrant.
Ik zie hem nog genieten,
de wetenschap, een goed glas wijn
en zijn gezin, de bergen
en een wandeling,
zo jammer dat daar veel te vroeg
een eind aan kwam.
Ik zie hem daar nog zitten,
in zijn stoel bij de TV,
moe maar toch tevreden.
Helaas,
het zijn beelden uit het verleden,
maar ik blijf blij
dat ik een dochter van hem ben.
‘Opa, heb jij een een cadeautje voor mij?’ De jarige kijkt hem vragend aan.
Natuurlijk heeft hij iets bij zich.
‘Alsjeblieft kerel.’
Razendsnel trekken de kleine handjes het papier van de doos, maken hem open en halen het speelgoed eruit.
‘Wat is dit?’ Het feestvarken draait het naar alle kanten, ontdekt een bel als hij op een knopje drukt, houdt zijn vingers in de gaatjes, prutst aan het snoer.
‘Een telefoon.’
‘Nee hoor’, zegt hij en rent naar zijn speelgoedkist.
Hij keert terug met een plat apparaatje. ‘Dit is een telefoon.’
‘Nee,’ zegt opa, ‘dat is een rekenmachientje.’
Nu de mallemolen niet meer draait,
stopt het duizelen,
stopt het dollen
in mijn hoofd.
Met de molen
nog in mijn benen,
stap ik uit
en land veilig
met beide voeten
op de grond.
Eens nam zij
zijn kleine knuistje in haar hand,
behoedde hem
van struikelen
en van vallen
en nu
na vele jaren
neemt zijn grote hand
haar broze, haar o zo oude,
vermijdt hij richels en kuilen,
leidt haar zo
veilig naar de andere kant.
Vol ongeloof
zag ik
hoe de kras
zich ontwikkelde
tot een barst,
de barst werd
op den duur een scheur
en deze
sleet verder
tot een niet te overbruggen kloof.
Wat rest mij nog
nu ze bijna
uit mijn leven is verdwenen:
mijn navel,
tastbare herinnering
aan onze verbintenis,
een dosis van haar genen
en een unieke gedeelde geschiedenis.
Het riool
was al boordevol,
maar toen iemand
er zijn troep in begon te lozen,
begon mijn afvoer te overlopen,
vond ik zijn rotzooi,
binnen en buiten,
gewoon overal.
Langzaam richtte ze zich op, haar hoofd was zwaar en ze had dorst. In haar pantoffels en peignoir wankelde ze de trap af, ging de keuken in en vulde de waterkoker. Even later zat ze met een beker gloeiend hete thee aan de keukentafel, die ook sporen van de avond ervoor vertoonde. Ze depte met een natte vinger cake-kruimels, likte. Ze nipte van een restje. De alcohol en het zoet vermengden zich. Ze wiegde haar bovenlichaam, sloot haar ogen. Alle gezichten en wensen uit het boek kwamen voorbij. ‘Dank u, dank u’, zong ze, ook al hoorde niemand het.
