Kalmpjes kabbelend
slaat de zee tegen de kade,
leggen golfjes schelpen op het land,
weerkaatst zijn spiegel
de schittering van zoveel zonnestralen,
maar zodra je dieper waadt
voel je sterke stromen
aan je voeten
aan je benen,
kan je niet meer zelf bepalen
welke richting je op gaat.
In mijn maag
knaagt een bacterie,
zet bij tijden
alles overhoop,
komt vervolgens tot bedaren,
veroorzaakt dan
een nieuwe knoop.
Heeft er een dokter
of medicijnman
pillen of een drankje,
die mij van dit lijden
kunnen verlossen
in zijn praktijk te koop?
Die oude sofa,
robuust maar tegelijkertijd ook zacht,
waar iedereen zo graag op zat,
die wordt opnieuw bekleed,
krijgt elders een nieuw leven.
Vandaag laat zij zich nog
feestelijk bezitten,
door diegenen
aan wie zij zoveel comfort
heeft gegeven.
De geur van kaneel
was ik niet vergeten,
iedere keer
als er een vleugje aan mijn neus voorbijtrok,
betreurde ik
dat dit zoete, zachte kruid
in mijn keukenkast ontbrak,
maar het keerde er weer
en ik genoot met volle teugen
van die heerlijke specerij in mijn gebak
en nu het op is
heb ik meteen heimwee,
moet ik geduldig wachten
op een volgende keer.
Het zachte zand
dat ik schep
met beide handen
wil ik daar bewaren,
maar hoe krampachtig ik ook knijp,
ik krijg geen grip
en ben het in een ogenblik
weer kwijt.
Als ik het kostbare
ga delven in de mijne,
komen stromen modder me overspoelen,
maar het zal mij niet deren,
met mijn sterke armen,
mijn gespierde benen
kan ik zwemmen
en sta in de kortste keren
in het ondiepe weer rechtop.
Al die keren
dat ik hier was,
was het een kectare
met doodgewone klaver
in doodgewoon groen gras,
soms wat dor, wat bruin of geel,
maar vandaag word ik blij
omdat het zogenaamde onkruid
uit mocht groeien
tot een onmetelijke paarse zee.
Na een lange zomer
is het somber,
is het kil.
Gordijnen verduisteren de ramen,
door de kierende kozijnen
sluipt de tocht,
die is bij de slijtage niet te weren.
Het is de hoogste tijd
om te verbouwen,
we hangen witte vitrage,
vervangen al het hout
door kunststof in zachte kleuren,
maken de wereld om ons heen
zelf weer licht.
Zoveel kleinoden,
zoals dure stenen,
parels en diamanten
schitteren in mijn beide handen,
waardoor mijn gezicht
gaat glimmen,
gaat glanzen.
Deze giften doen ook mijn hart verwarmen.
DANKJULLIEWEL.
Hoewel kil en donker
in de kelder
was er altijd dat luik boven haar
dat kierde
en toegang gaf
tot een streepje maneschijn,
totdat een zogenaamde wijze man voorbijkwam.
Met een klap gooide hij het luik plots dicht
en daar zat ze in de kille kelder
beroofd van het laatste beetje licht.
Ongezien liepen de tranen
over haar wanhopige gezicht.
Nu wacht zij op een wonder;
het hout dat rot,
een barst of gat ontstaat
en haar kansen geeft
op een ander vergezicht.
Mijn appelboom 