Tegen mijn dijken
beukt een toevloed aan water,
sijpelt door mijn zwakke plekken,
boort er met volle kracht gaten,
onder deze druk
kan ik niet anders dan bezwijken
en het land verdronken
en in puinhopen achterlaten.
Auteursarchief: melissawouters
Eindbestemming – ukv
De blauwe, plastic kuipstoeltjes gaapten hem aan. Het zonlicht had het glazen koepeldak allang verlaten. Een van de TL buizen die de wachtruimte in het monumentale gebouw verlichtte, knipperde voortdurend. Het deerde hem niet. Met tussenpozen keek hij op het bord dat zijn trein aankondigde. Eindbestemming stond er op. Het vak voor de vertrektijd was nog altijd leeg. Volgens het spoorboekje en volgens zijn reservering was de tijd al uren verstreken. Zijn tas met benodigdheden voor deze laatste reis had hij op het stoeltje naast hem gezet. Af en toe dommelde hij in. Hem restte niets dan wachten.
Stil applaus
Onzichtbaar
vallen de druppels parfum
op mijn woorden,
ik word ze pas bewust
als ik ze onvermoed
als een boeket aan zachte zoete geuren
opsnuif in de lucht.
Onontkoombaar
Uit alle richtingen
komen modderstromen
op hen af,
ze zijn niet te ontwijken
en overspoelen hen
met brute kracht.
Binnen de kortste keren
staan ze tot de enkels
in een poel van vieze slijk vast.
Zonder toekomst
Geen vergezicht,
geen horizon
met bomen tegen
een rode avondlucht,
het enige waar hij
zijn blik nog op richt,
zijn bed, zijn stoel, zijn vrouw,
ligt in het hier
en in het nu.
Mantelzorg
De naden begonnen
te scheuren,
de draden hielden
de panden nog
ternauwernood bijeen.
Een veiligheidsspeld liet zich lenen,
waardoor een definitieve scheiding
kon worden voorkomen.
Zo bleef de jurk
nog een geheel.
Doktersvoorschrift
De dokter schrijft voor
mijn zinnen kort te houden
en goed te rusten
bij de punt.
Mochten ze toch langer worden,
ze met komma’s
op te bouwen,
zodat ik niet in ademnood
aan het einde kom.
In het hol van de leeuw – ukv
Zonder make-up, sieraden of hoge hakken kom ik zijn kantoor binnen.
‘Ga zitten,’ zegt hij en doet de deur dicht.
Terwijl ik plaatsneem, zie ik een grote vlek op mijn katoenen zomerjurkje. Verdorie, ik had een schone aan moeten doen. Misschien ook andere schoenen, een gouden kettinkje… Onrustig vraag ik me af, wat deze nieuwe baas van me zal vinden.
Hij kijkt me recht in de ogen. ‘Wat is je probleem?’
Aarzelend begin ik te vertellen. Hij stelt aanvullende vragen.
Gaandeweg het gesprek doet hij zijn das af, zijn jasje, zelfs zijn schoenen uit.
Ik lucht mijn hart.
Zijn verscheurde hart
Er lagen doornen
en scherpe stenen
op zijn levenspad,
ze verwondden
zijn armen en zijn benen
maar terwijl de wonden heelden
vervolgde hij zijn weg.
De littekens die achterbleven,
jeukten, schreeuwden,
maar bedekt onder zijn kleren
was er niemand
die hem daar ooit nog over hoorde.
Geen perspectief
Er waren altijd sporen
op zijn handen
van het land
dat hij bezat.
In de groeven
huisden altijd
restjes zand,
maar nu zijn ze
door zeep verzacht
en beiden blank.
Op zijn schoot
liggen ze te wachten
op werk dat nooit meer komt.
