De taart is van de warme bakker
en niet zomaar
van de Appie,
niet met appel
of met andere doorsnee vruchten,
maar met slagroom
en speciale ingrediënten ,
we smikkelen,
we smullen,
hapje voor hapje
likken de allerlaatste kruimel
met een vinger
van ons bordje,
wat een genot!
Het werd stil,
geen vogels meer
die er hun voedsel vonden,
geen bladerdak
dat schaduw gaf
bij zon en bij
regen een schuilplaats was.
De takken, broos,
één voor één
stierven ze af,
de stam werd hol,
hield het rechtop staan
niet langer vol,
de boom viel om.
Moeten wij weer
jachten, jagen,
ons in menigtes
en volle winkels begeven,
zijn die lege pleinen,
stille straten,
de hemel
zonder vliegtuigstrepen
al helemaal vergeten?
Weet de wereld al niet meer
hoe zalig die rust en stilte was?
Aan de oppervlakte
is niets te zien
dan glans
en schittering,
maar als ik
naar de bodem duik
zie ik hoeveel leven
daar krioelt
en krijg ik een idee
van wat haar
zoal echt beroert.
Zo stevig leek de roos,
altijd sterk
en trots rechtop,
maar ook hij verlept,
verdort
en knakt
zonder water,
met grote dorst,
zeker als hij ook
met gif bespoten wordt.
Iedere dag zie ik ze voorbij komen, soms twee keer. Hij is een volhouder, hoewel zijn ledematen met de jaren strammer worden, hun wandelingen worden niet korter. Als het raam openstaat, kan ik ze horen komen; hij loopt altijd te mopperen. Zij is ook oud, maar fitter. Ze laat zijn lawine aan frustratie gewoon over zich heenkomen. Als hij moet pauzeren, omdat hij buiten adem is, gaat ze rustig naast hem zitten.
Het is inmiddels een week geleden dat ik ze voor het laatst zag. Ik vraag me af of de hond of haar baasje er niet meer is.
Niets doe ik met tegenzin,
de vaat laat ik
in de gootsteen staan,
de was blijft aan de wasdraad hangen,
bij geen enkele winkel
ga ik voor levensmiddelen
naar binnen,
voor fietsen is me
teveel wind,
ik neem vandaag een vrije dag
en ga lekker
in het zonnetje liggen,
maar als ik dan vanavond
honger heb en spijt,
dan moet ik morgen
ontzettend vroeg
aan al mijn bezigheden beginnen,
het huishouden van Jan Steen
moet dan toch echt
worden opgeruimd.
Alles is vaag,
tussen ons is weinig zicht,
fijne druppels plagen
mijn huid en
vertroebelen de glazen
van mijn bril.
De nevel vertoont
zich in vlagen,
zal pas helemaal verdwijnen
als mijn zon zich weer
volledig op hem richt.
Lange tijd
leek hun nest
hermetisch afgesloten,
niemand ging er in
of kwam er uit,
maar het kroost
werd groter,
schreeuwde schril
tegen het gezag
en kwam vervolgens
op een dag
onder de vleugels vandaan gekorpen,
durde op verkenning
uit te gaan,
met het risico op den duur
boos te wroden teruggefloten.
De zaden in de palmen
van mijn beide handen
zou ik daar graag
koesteren en bewaren,
maar het is beter
als ik ze uitstrooi
in de omgeploegde vruchtbare aarde,
waar zij kunen kiemen
en in halmen tot volle wasdom
zullen komen
en met hun koren alle dagen
liederen ruisen
met de wind.
