De zon brandt op mijn witte kuiten,
mijn maillot,
dat onding dat altijd op mijn knieën hangt,
blijft voorlopig liggen in mijn la.
Onder de kapstok in de hal
stonden vanochtend in plaats van mijn schoenen
mijn spiksplinternieuwe sandalen voor me klaar.
Ik heb mijn favoriete zomerjurkje aan
en mag van mama
‘met zonder jas naar buiten’.
In de spelonken van de nacht
zie ik spoken buiten spelen,
zie ik hoe rotsen
spontaan splijten,
de spoken vervolgens
met spinazie smijten
en weer voel ik me
helemaal niet op mijn gemak.
Met twijfel over mijn verschijnen gluur ik naar beneden. Een kluwen van mensen en metaal dat zich in Lembeek tot een fleurig lint met ballonnen ontvouwt, trekt me over de streep. Het fascineert me dusdanig dat naarmate ze vorderen ik me meer laat zien en getuige ben van de kleurige slinger die zich zestig kilometer door een bloeiend Pajottenland beweegt: van de Zennevallei via Oetingen, langs het kanaal Brussel-Charleroi. Ze vormen net een elastiek, soms kort bij elkaar, dan helemaal uiteengereten. Een feestelijk gezicht. Ik ga er volop van stralen, zij van zweten. Maar dat deert ze schijnbaar niet.
Bron: De zon
Pajottenland, Tandemtocht 14 mei 2023
Zo zacht, zo warm,
het streelt mijn lijf,
het streelt mijn leden,
mijn armen en mijn benen,
bang dat de fleecedeken
uit mijn leven was verdwenen
sloeg ik nodeloos alarm.
Het is er vochtig,
stil en donker,
verre van aangenaam
en toch zit hij
in dat doodlopende steegje verborgen,
ook al wordt er van alles aan gedaan
om hem er uit te krijgen,
hij voelt zich niet in staat
er zelfstandig uit te kruipen
en het schijnsel licht dat ik hem schenk
is niet toereikend,
dus blijft hij zitten waar hij zit.
De reguliere zinnen zijn eenvoudig,
maar zijn gepriegel tussen de regels
lijkt geschreven in een vreemde taal,
na jaren pel ik de façade,
ontdek ik beetje bij beetje,
zijn ware verhaal.
Ze waren ogenschijnlijk elkaars evenknie. De linker kon niet zonder de rechter, of omgekeerd. De linker was echter sterker. Als vanzelfsprekend kreeg hij meer aandacht, maar werd hij ook vaker belast. Na het ongeluk veranderde dit. De linker was volledig verbrijzeld en alle aandacht gingen vanaf dat moment naar zijn genezing. Volledig herstel zat er echter niet meer in. De rechter stond alleen, voelde zich in de steek gelaten. Hij verzuurde. Zelfs met een rollator wilde hij niet meer met de linker samenwerken. En zo belandde ik in een rolstoel.
cc
De dichter komt nooit meer
dichter tot de dichter,
alleen haar verzen
zijn niet verdwenen,
zelf is zij ongrijpbaar,
alsmaar verder weg.
Ik stampte in mijn laarzen
door de vitrinekast
met daarin zeer fijn geblazen ornamenten
van kristalhelder glas
en een servies
van allerhande glazen.
Wonder boven wonder
veroorzaakte mijn lompe gang
enkel gerinkel,
geen enkele breuk of kras.
Zo rouw in mijn mond
gaat het van mijn tong
naar mijn verhemelte,
tussen mijn tanden,
tussen mijn kiezen,
rond en rond,
hoe ik ook kauw
het valt niet te verteren
maar wat ik daarna
op mijn bordje krijg,
is eindeloos voorgekookt,
is zacht en de smaak
is zo weer uit mijn mond verdwenen.
Mijn appelboom 