Een begeerd ritueel

Juf Ine van de derde geeft Willem een vette knipoog als hij de speelplaats oploopt. Dit wordt zijn week. Vanwege zijn achternaam Witjes heeft hij er lang op moeten wachten. Hij loopt richting de deur.
‘Willem, nog niet’, roept de juf. Wachtend tegen de muur,  verliest hij haar niet uit het oog. Eindelijk knikt ze.
Hij schiet naar binnen, grist de bel van de vensterbank en komt met veel lawaai weer naar buiten. Alle kinderen zoeken hun eigen rij op. De juf knikt weer. Hij belt nog eens. Nu verstomt ieder geluid. Willem glundert. Wat een machtig moment.