Geen zucht, geen kuch,
zelfs niet de speld die viel,
na die ene korte zin,
hij zei het zacht, iets dwingends in zijn stem:
‘maak het voor hen nu even stil’
en de hele menigte zweeg,
voor iedereen eenzaam in zijn verdriet,
kreeg die doodse stilte
een verbindende kracht.
Mijn appelboom 